Het Satorvierkant - 3 - Sex Verhalen

Het Satorvierkant - 3

7 januari 2015 - Bij

Marie

thuis, Parijs.

WOLF

"Groot is het niet, het is alles wat ik heb. Maar voor mij is dit het enige plekje waar ik mezelf kan zijn. Let niet op de rommel, ik ben hier geen bezoek gewoon."

Marie haar plekje is inderdaad niet meer dan een klein studiootje met een vuile kookplaat en een minikoelkastje als keukentje. Het enige meubilair bestaat uit een slaapbank met daarnaast op de grond een stereo installatie. Voor het bewasemde raam staat een klein tafeltje. Het is het enige raam in de studio en kijkt uit op het kerkhof. Tegen de muur een houten rekje, overvol met slordig neergegooide stapels boeken. Haar kleren liggen verspreid over de grond. Een grote sporttas doet dienst als kleerkast. Aan de wit geverfde muren hangt een poster van Pulp Fiction.

"Ik ga douchen. Zet je even op de bank, maak het je gemakkelijk. Drank vind je in de koelkast. Doe alsof je thuis bent."

Het woord thuis blijft nog bij me nazinderen. Het doet me even nadenken over mijn eigen bestaan. Voor mijn vrienden en collega's ben ik een succesvol zakenman die half Europa rond reist om bij klanten het een na het andere contract binnen te halen. In werkelijkheid is er die leegte. Het reizen is voor mij niet meer dan een vlucht. Een vlucht voor de kwelling na de dood van mijn vrouw

Barbara

nu bijna twee jaar geleden. Is het daarom dat ik meegegaan ben met deze vreemde vrouw? Dat ik me heb laten meeslepen in een onwezenlijk avontuur? Gewoon omdat het alternatief ...

... bestaat uit een eenzaam avondje in de bar van mijn hotel?

Ik sluit even mijn ogen. Een enorme droefheid overvalt me. Ik hou het niet meer, sta recht en begin te ijsberen. Mijn oog valt op de stereo-installatie. Ik loop er heen en graai door de slordig neergegooide CDs. Ik kies er eentje. Even later schalt Iron Maiden door de luidsprekers. 'Run to the hills, run for your life...'

Zichtbaar geirriteerd komt Marie de badkamer uitgesneld. Haar haren nog nat van het douchen, haar magere lijf verborgen achter een grote handdoek.

"Moet dat nu?" klinkt het.

Ik trek mijn schouders op. Ik wou enkel wat afleiding, meer niet.

"Dit is niet echt passend na alles wat er gebeurd is!" vervolgt ze.

"Het is maar muziek," verontschuldig ik me. "Je doet net alsof er daardoor nu plots een ridder zonder hoofd voor de deur gaat staan."

Marie schrikt even, maar herstelt zich al snel.

"Je weet echt niet wat je begonnen bent, he." sist ze.

"Omdat ik een amulet gevonden heb op het kerkhof?" Ik begin mijn geduld te verliezen.

"Gevonden?"

"Zo was het toch?" Hou toch op, denk ik. Ik heb nu echt geen zin in gezeur.

"En die monsters daar? Ben je die al vergeten?"

"Monsters bestaan niet. Dat weet iedereen."

"Wat is er dan volgens jou gebeurd?"

"Ik denk dat die joint van jou ietsje te straf was."

Marie haar mond valt open en ze staart me met vlammende ogen aan.

"Meen je dat nu echt?"

Ik zucht. Tuurlijk meen ik dat, het is voor mij op dat moment de enige ...