Fedra's Laatste Brief - Sex Verhalen

Fedra's Laatste Brief

Onderstaande brief kreeg ik van een buitenlandse vriend. Hij kon me de authenticiteit ervan verzekeren omdat de ‘Maria’ aan wie de brief geadresseerd is, zijn tante is. Of beter was. Hij heeft de brief in haar nalatenschap teruggevonden. De gebeurtenissen hebben zich dus niet hier en ook niet nu afgespeeld. Maar eigenlijk doet dat er niet toe. De emoties en de conflicten zijn herkenbaar. Ik heb de brief uit het Spaans laten vertalen. Nog steeds twijfel ik of ik er goed aan doe hem te publiceren. Is hij niet té persoonlijk en té privé? Nu u deze zinnen leest, is het natuurlijk te laat. Wat me vooral dwars zit, is dat deze brief niet zomaar een brief is. Het is een afscheidsbrief. Een ultieme afscheidsbrief. De rauwe kreet van een verloren ziel die het gevecht met haar lichaam vol verboden passie niet kon winnen. Dat de verschroeiende zon en het hete zuiderse bloed een doorslaggevende rol gespeeld hebben, zoals mijn vriend beweert, durf ik niet zomaar te onderschrijven. Ik denk dat het verschil in leeftijd, een onvervulde kinderwens en eenzaamheid even belangrijke factoren zijn geweest. Maar misschien was het Maria die gelijk had? Zij beweerde volgens haar neef tot aan haar dood, die waarschijnlijk het gevolg was van haar immense verdriet over de gebeurtenissen, dat het kwade oog op haar meesteres Fedra gevallen was. Fedra had onmogelijk aan haar noodlot kunnen ontkomen. Misschien. Het is gelukkig niet aan mij om haar te veroordelen of vergeving te schenken. Maar gevochten ...

... tegen haar ondergang heeft ze tot op het laatst. Misschien rechtvaardigt dat de publicatie van haar brief alsnog.

‘Liefste Maria,

hoe graag zou ik je in mijn armen nemen terwijl je dit nu leest! Hoe graag zou ik je tegen mijn borsten aandrukken, je haren strelen en je verdriet troosten! Want hoe vaak heb jij dat niet bij mij gedaan? Hoe vaak heb ik niet in jouw armen gelegen en jouw hand over mijn hoofd voelen strelen? Wie anders dan jij was mijn toevlucht in deze verschrikkelijke periode, waarin ik heb mogen voelen hoe de hemel voor me openging, me deed zweven boven de wereld in een onaards geluk en dan mijn vleugels heeft gebroken en me met een verwoestende kracht tegen de grond heeft geworpen! Ik sta niet meer op, lieve Maria. Ik kan het niet meer. Ik heb de kracht niet meer. Ik wil alleen maar verdwijnen. Niet langer in het licht van de zon rondlopen. Nooit nog een blik werpen op de blauwe hemel die nu ondraaglijk leeg is. Zwarte aarde over me heen. Niet meer bestaan. Mijn laatste woorden zijn voor jou, mijn liefste vriendin. Ik wil me voor die woorden niet verontschuldigen. Ik zoek geen uitvluchten meer. Geen omfloerste taal. Ik wil zeggen wat ik voel. Ik wil de kwelling en de pijn laten spreken. Maar ook de omwinding en de lust. Ik wil alles opnieuw meemaken. Een laatste keer.

Je hebt wellicht veel, misschien wel alles begrepen. Er is niemand die me zo goed kent als jij. Er is niemand die ik zo vertrouw als jij. Daarom wil ik dat jij, ten minste jij, alles weet. Je ...