Verlangen - 1 - Sex Verhalen

Verlangen - 1

... is voor mij en altijd naar mijn verhalen luistert. Bij wie ik me zo veilig voelt. Hoe kan ik hem vertellen wat er gebeurd is?

De volgende dag komen de meisjes direct op me af. "Hoe is het?" nog nooit hebben ze me begroet of zijn ze zonder te pesten op me af gekomen. Ik voel me groeien en geniet ervan er eindelijk bij te horen.

"Ga je vanmiddag mee naar het winkelcentrum?" vraagt een van hen. Stralend door zo veel belangstelling loop ik met rechte rug over het schoolplein. Ik glunder, ik groei en voel me er sterk door.

Ik ga opnieuw in mijn vertrouwde hoekje op een bankje zitten en begin een boek te lezen.

"Hé, wat zit jij daar zo alleen." Ik schrik en wil snel opstaan.

"Blijf maar rustig zitten hoor. Mag ik bij je komen zitten?" Ik knik verlegen.

Het is Carl, een van de weinige jongens die op school zitten. Vroeger bestond de school alleen uit meisjes, tegenwoordig zijn er ook jongens, al zijn ze ver in de minderheid. Carl heeft het niet gemakkelijk met al die meisjes. Hij krijgt snel een rood hoofd en als de meisjes dat eenmaal weten, maken ze daar gretig gebruik van. Aantrekkelijk is hij niet. Hij is slungelachtig lang en heeft donker krullend haar met bruine ogen.

"Je reactie gisteren was top."

Mooie stem heeft hij, schiet het door me heen.

Ik haal nonchalant mijn schouders op. "Ach, het stelt niet zoveel voor." Ik heb nog nooit met Carl alleen gepraat.

"Moesten ze je weer hebben die... krengen?"

Ik merk dat hij me nieuwsgierig ...

... opneemt. Ik bloos ervan.

Ik staar zwijgend voor me uit.

"Mooie trui heb je aan." probeert hij me aan de praat te krijgen.

Ik kijk hem verbaasd aan. "Die slobbertrui? Oud, versleten en veel te groot."

Carl haalt zijn schouders op. "Het staat je wel."

"Merci," antwoord ik stilletjes. Het gesprek wil maar niet vlotten.

"Heb je zin... om zaterdag met mij te gaan fietsen?"

Ik kijk hem even perplex aan.

"Daar moet ik nog over nadenken," antwoord ik stotterend. Een vreemde angst overvalt me. Het is de eerste keer dat een jongen interesse toont in mij en ik weet niet hoe ik daar mee om moet gaan. Het voelt dwaas, te dwaas. Bovendien, wat ziet iemand als hij in mij?

Alsof hij mijn gedachten raadt, zegt hij: "Je bent je er zelf niet van bewust en je zult mij waarschijnlijk niet eens willen geloven, omdat je zo verlegen bent, maar je bent mooi."

Ik wend mijn hoofd af, niet in staat iets te zeggen. Er is nog nooit iemand in mijn leven geweest die zoiets tegen me gezegd heeft. Ik voel het bloed naar mijn hoofd stijgen. Ik, mooi? Mijn gedachten gaan uit naar de meisjes van mijn klas. Zij zouden nogal opkijken als ik verkering heb met iemand. Maar wil ik dat wel? Ik ken Carl amper, ik weet niks van hem.

Ik zoek naar de juiste woorden en begin stamelend: "Ik... euh... dat is l... lief van jou, maar... ik...".

"Je hoeft niet dadelijk te antwoorden hoor, laat het eerst maar eens rustig bezinken."

Ik staar hem aan.

"Kijk niet zo angstig. Zie ik er zo ...