Verlangen - 1 - Sex Verhalen

Verlangen - 1

Mijn lichaam is plomp en vierkant, met als grootste vetophoping mijn buik die naar voren puilt. Ik ben dik en het lijkt alsof iedereen daar iets over te zeggen heeft.

Op school heb ik het gevoel dat ik er niet bij hoor. Iedereen fluistert als ik langsloop en ik word nooit uitgenodigd op verjaardagsfeestjes. In de pauze sta ik alleen in een uithoek van het schoolplein in de hoop dat niemand me ziet. Alleen zijn vind ik niet erg. Ik verzin vaak verhalen in mijn hoofd. Thuis teken ik veel en schrijf ik verhalen uit op papier.

16 ben ik en ook al haal ik geregeld goede cijfers, echt naar mijn zin heb ik het niet op school. Het liefst blijf ik thuis, daar voel ik me veilig. Op school ben ik enkel opgejaagd wild. Het is een gevoel van onbehagen. Ik herinner me nog een klasfoto uit die tijd: een dikke puber, die wat in elkaar ingedoken staat. De turnlerares wijst me elke keer op mijn houding. "Rechtop, Leen, ga toch eens rechtop staan." Maar dat doe ik niet omdat ik me schaam voor mijn plompe lichaam, terwijl andere meisjes er echt als een meisje uitzien. Turnen wordt steeds meer een plaag. Ik durf me amper te douchen na het sporten, omdat ik elke keer word uitgelachen en gepest. "Hé Leen, ben je nu weeral bijgekomen? Zo lijk je wel een dikke koe!".

Sluit ik me aan bij een groepje, dan word ik direct uitgelachen. Op een dag geef ik het op en trek ik me terug van de anderen. Als mijn ma me vraagt waarom ik geen vriendinnetjes heb, dan haal ik mijn schouders op. Ik ben het ...

... gewoon alleen te zijn. Dat is het ergste niet. Het pesten, dat doet zeer. Dat ze me uitlachen omdat ik alleen in de breedte groei en niet in de lengte.

En ergens begrijp ik dat wel. Ik verzet me immers niet, ik laat me plagen, doe er zelf niets tegen. En dat komt omdat ik inmiddels zo murw gepest ben, dat ik niet meer weet wat ik ertegen zou moeten doen.

Die dinsdag in de turnles gaat het volledig mis. Nu 30 jaar later kan ik nog altijd voelen hoe ik me toen voelde. Ik kan mijn tranen niet inhouden en de meisjes die het zien joelen van plezier.

"Dames," zo spreekt de turnlerares ons steevast toe, "vandaag gaan we bokspringen."

Ik moet er toen al bleek uitgezien hebben.

"Neem een aanloop, aarzel niet. Zet je voeten midden op de springplank neer en de rest gaat vanzelf."

'Ik wil hier weg,' schiet het door mijn hoofd.

"Handen midden op de bok en voor de durvers onder ons: een salto."

En dan gaat het snel, een voor een nemen de meisjes een spurtje en als elegante gazellen springen ze over het toestel.

En dan is het mijn beurt...

Aarzelend begin ik aan mijn aanloop. God wat ziet die bok er angstaanjagend groot uit. Angst giert door mijn lijf. Vlak voor de springplank begin ik te twijfelen, waardoor ik niet genoeg snelheid heb. Bovendien zet ik mijn voeten verkeerd neer. In plaats van omhoog te veren, knal ik vooruit. De lerares probeert me vast te grijpen, maar is te laat. Met mijn hele gewicht beland ik tegen de bok aan. Een been blijft aan een van de ...