Verlangen - 1 - Sex Verhalen

Verlangen - 1

... poten haken, ze staan te breed uiteen. Met een smak tuimel ik op de grond.

Het gelach en de opmerkingen van mijn klasgenoten doen me meer pijn dan de smak tegen het turntoestel zelf. "Het vliegende nijlpaard" "Zelfs een olifant springt eleganter." Ik begin te wenen en snel naar de kleedkamer.

Ook op de speelplaats word ik omringd door een uitlachende bende. Het wordt me te veel en ik heb veel zin om weg te lopen.

Wat ik ook zeg, ze zullen me op alle mogelijke manieren terugpakken. En dan recht ik mijn rug, hoofd omhoog. Waar haal ik die houding opeens vandaan? Ik ben verrast over mezelf, luister niet naar het gelach en gepraat rond mij en stap op Eva af.

De meisjes beginnen te giechelen.

Zouden ze het durven me aan te pakken? Wel, die kans zal ik hen dit keer niet geven. Nu zal ik hen te pakken nemen. Diep vanbinnen voel ik een vonkje trots gloeien, iets wat ik nog nooit eerder gevoeld heb.

"Ik laat het niet meer gebeuren, want ik ben trots op wie ik ben!" ik prikte met mijn vinger in mijn eigen borst. "Ik ben ik en ik laat me door jou niet meer aanpraten dat ik minder ben dan jij."

Heel even kijkt Eva me verbaasd aan. Dan begint ze te lachen. Ze maakt een wegwerpgebaar. "Laat me met rust, jij dikke, vette volgevreten koe."

Ik heb het gevoel dat er honderd messen tegelijk in mijn lijf worden gestoken, mijn borsten vermassacreren en mijn volle gezicht hertekenen. Het is een eruptie van gevoelens die ik niet meer onder controle kan krijgen. Mijn ogen ...

... springen bijna uit hun kas van woede, zo hebben ze me waarschijnlijk nog nooit gezien.

Mijn hand komt met een krakend geluid op haar gezicht terecht. Door de klap valt ze bijna achterover. Ze legt haar hand op haar wang, hapt naar adem en jammert zachtjes, onverstaanbaar, maar het klinkt als diepe wanhoop, als een soort treurnis om het verlies van haar waardigheid.

Alle ogen zijn op mij gericht.

Het gebeuren maakt duidelijk indruk op de meisjes.

"Nou tot morgen dan." mompel ik. Ik draai me om, neem mijn fiets en fiets naar huis alsof er monsters me achterna zitten. dan begin ik langzamer en langzamer te trappen tot ik uiteindelijk stil sta.

Mijn hart bonkt tegen mijn ribben. Ik begrijp nog steeds niet wat er gebeurd is.

Voor het eerste hebben de meiden me een blik van bewondering toegeworpen. Na al die jaren van pesten, is dit het laatste dat ik verwacht had. Onverwachts zag ik respect in hun ogen, iets wat ik nog nooit eeerder gezien heb in wiens ogen dan ook.

Thuis zitten mijn ouders al aan tafel. "Je bent laat, Leen."

"De sportles is uitgelopen."

"Was het fijn?"

"Ik hou niet van sport, dat weet je best."

"Maar daarom kan je je toch nog wel vermaken, niet?"

"Hmm." plots voel ik me kattig worden. Waarom moeten ze nu over die sportles willen praten? Ik weet niet hoe ik moet kijken.

"Ik heb geen honger," zeg ik onvriendelijk en ren door de gang richting mijn slaapkamer.

Ik durf mijn pa niet onder ogen te komen. Mijn pa die altijd zo lief ...