Mini - 177 - Sex Verhalen

Mini - 177

... verdachten stond op.

“Zonder mijn pleidooi nog een keer over te willen doen, mevrouw de voorzitter, wil ik het volgende onder de aandacht brengen: Mijn cliënten zijn stuk voor stuk slachtoffer van een complot. Een complot om de reputatie van mijn cliënten onderuit te halen. Met een vooropgezet incident in Wageningen als prelude, tot en met de apotheose in het flatje van meneer Jonkman in Veldhoven, waar hij wapens gebruikte om mijn jongste cliënt bijna van het leven te beroven en mijn vrouwelijke cliënt zwaar mishandelde. En de aantijgingen naar meneer de Rooij senior berusten op de verklaring van een niet-toerekeningsvatbare pyromaan….”

Zo ging hij nog even verder en ik voelde me kribbig worden. Ja, de man was advocaat, deed zijn werk, maar nu zette hij óns neer als leugenaars en uitlokkers. Joline legde haar hand op mijn arm en keek me aan. “Kalm aan, Kees. En rap een beetje. Woede is emotie en je weet wat ze zeggen over emoties.” Haar stem was zacht, maar dwingend, haar ogen waarschuwend. “Jouw toespraakje zo dadelijk is voldoende om hem héél hard onderuit te laten gaan.” Ik knikte, zei verder niets en ze glimlachte lief.

De voorzitster van het hof had de advocaat ondertussen onderbroken. “Een soortgelijk verhaal heeft u in uw pleidooi ook aangehaald. En dat is door wettig en overtuigend bewijs onderuit gehaald, meneer de raadsman. Heeft u nog relevante zaken aan te voeren of blijft het bij deze herhaling van zetten?” De advocaat schudde zijn hoofd. “Mooi, dan ...

... vraag ik nu de heer C. Jonkman naar voren te komen. Hij heeft het woord als slachtoffer.” Een kneepje van Joline in mijn arm en ik stond op en liep naar voren. “Meneer Jonkman, u kunt gebruikmaken van dat spreekgestoelte.” Ze wees. “Dank u wel, mevrouw voorzitter.”

Ik keek de familie de Rooij aan. Pa keek arrogant terug, Stiefma ontweek mijn blik en Floris keek alleen maar woedend. Compact beschreef ik mijn gevoelens gedurende de diverse stadia van de confrontatie met de familie. Er de nadruk op leggend dat ik, tot de dreigbrief van Floris alleen maar defensief had gehandeld.

“... Maar dat amateuristische dreigbriefje was de druppel. Iemand die mij financieel bedreigt… Ach, geld is maar geld. En de eis tot schadevergoeding was zo absurd dat ik alleen maar moest lachen toen ik het las.

Maar als iemand aan mij schrijft, ik citeer: “Stop met waar je mee bezig bent, of ik maak je kapot" en hij stopt dat in de brievenbus van mijn huis, dan gaat hij een grens over. Dan ga ik in de aanval…”

Ik werd onderbroken door pa de Rooij. “Net als in Bosnië en Afghanistan zeker? Moordenaar!”

De voorzitster klapte met haar hamer. “De verdachten hebben hun mond te houden en te luisteren. Straks mag u uw zegje doen!” Haar toon was vlijmscherp. Ik keek pa de Rooij aan.

“Nee meneer de Rooij, niet net als in Bosnië of Afghanistan. Want dan had u hier niet gezeten; dan had u al een paar maanden in een kist onder de grond gelegen. Maar

IK

hou me wél aan de wet. Maar om mijn ...