Mini - 177 - Sex Verhalen

Mini - 177

De volgende ochtend, tijdens het ontbijt, voelde ik de blik van Joline. “Gaat het vandaag wel lukken, Kees? Zonder al teveel in de emotie te schieten?” “Als je met ‘emotie’ kwaadheid bedoeld: ja, dat gaat lukken. Kees gaat weer IJsberg spelen.”

Ze knikte aarzelend. “Ik hoop het, Kees. Laat je het bloed niet onder de nagels vandaan halen. Ook niet als de verdachten hun laatste woord krijgen. Want het zou me niets verwonderen als jij, of wij, nog een paar sneren krijgen.” Ik haalde m’n schouders op. “Dat zal hun zaak geen goed doen. Vrij vertaald: Boejuh jonge.”

Na het ontbijt kleedden we ons aan. Joline trok een nette rok en blouse aan en ik m’n blauwe pak met Veteranenspeld. En om tien voor tien stonden we samen in de hal van het Gerechtsgebouw in Den Bosch.

Vlak na ons kwamen de anderen en tot mijn verbazing doken ook Rob Senior, Tony en Pa en Ma op. “Wij wilden ook wel eens met eigen ogen aanschouwen wie jullie het leven zuur gemaakt hebben, Kees.” Tony wees naar Ton. “Initiatief van mijn jongste zoontje.” “En ik heb pa en ma maar even overgehaald”, zij Clara.

We liepen, na de metaaldetector, op aanwijzing van de bode door naar boven, en wachtten tot de zittingszaal openging en gingen ergens halverwege de zaal zitten. Er zaten een paar andere belangstellenden in de zaal, tot mijn verbazing ook een luitenant-kolonel van de Infanterie. Fred had 'm ook gezien; zijn opgetrokken borstel-wenkbrauwen lieten zien dat hij de man ook niet kon plaatsen. Schuin voor ons ...

... een man met een tekenblok en een aantal potloden. Wilma’s adjunct-directeur was er ook.

Een paar minuten later werden de verdachten binnengeleid: pa de Rooij al eerste, vervolgens zijn echtgenote en als laatste Floris. Floris had grote rode vlek op zijn voorhoofd en liep nog steeds enigszins mank. “Je hebt wel indruk gemaakt op Floris, Joline!” Mel gniffelde naar haar en Joline stak haar tong uit. De verdachten gingen naast hun advocaat zitten. Ik dacht na. Slechts één advocaat? Dat zou betekenen dat ze dus een advocaat toegewezen hadden gekregen. Pro Deo. Konden zelf dus blijkbaar geen advocaat meer betalen. Lang leve het 'pluk ze'- programma van Justitie! Een deur ging open. “De rechtbank!” En we gingen staan.

Twee heren en een dame in toga namen plaats achter de tafel. De dame bleek de voorzitster van het hof te zijn. Een nogal kordaat type, zo te zien. Nou ja, dat moest je wel zijn in zo’n functie. Zakelijk liep ze de gang van zaken van het hof door en wendde zich vervolgens tot de officier van Justitie. "Heeft het OM nog aanvullingen of wijzigingen op de strafeis?" De OvJ schudde zijn hoofd. "Nee, edelachtbare. Het OM blijft bij haar eisen tegen de verdachten. "Dank u wel, meneer de officier."

Ze wendde zich nu tot de verdachten. “U weet welke strafeisen het Openbaar Ministerie heeft geëist: voor verdachte senior 10 jaar, voor verdachte junior 12 jaar en voor de vrouwelijke verdachte 6 jaar. Heeft de verdediging daar nog iets over te zeggen?” De raadsman van de ...