Het Schriftje - 4 - Sex Verhalen

Het Schriftje - 4

... vragend aan. "Je bent zo in de war omdat je effectief iets voor vrouwen voelt", flapt ze er nu uit. Ik word boos. "MIJN BAAS DENKT DOOR JOU DAT IK LESBISCH BEN", roep ik luid. Ik sta recht en wil weer met iets gooien maar kan me nog net inhouden. "En is dat dan zo erg", vraagt ze zachtjes. De tranen rollen over mijn wangen. "Lesbisch zijn is niet fout hé", zegt Julie, "wonden de opdrachtjes je dan niet op?".

Ja de opdrachten wonden me op. Door die opdrachten heb ik mijn twee meest fantastische orgames ooit beleefd. Door die opdrachten kijk ik inderdaad anders naar vrouwen dan voorheen. Maar ik kan dit toch niet bekennen. Julie heeft me echter compleet door. Woorden zijn hier niet nodig. "Kijk", zegt Julie, "Ga naar huis en voer opdracht vier uit". Met boze ogen kijk ik haar aan maar ze verklaart zich nader. Blijkbaar zou opdracht vier het voor mezelf duidelijk moeten maken of ik iets voor vrouwen voel of niet. "Als je niet geniet van opdracht vier dan smijt je het schriftje gewoon weg", zegt Julie, "heb je echter wel genoten, dan zul je van de volgende opdrachten nog meer genieten". Ik zie aan haar pretoogjes dat ze echt geniet van dit. "You know I love you", zegt ze lief en ze geeft me een zoen vol op mijn mond. Ik kan niet boos zijn op deze meid. Ze is al zolang één van mijn beste vriendinnen. Ik weet dat ze me gewoon probeert te helpen, maar haar manier is weer typisch... tjah, typisch Julie zeker?

Terug thuis loop ik onmiddellijk naar de boekenkast om het schriftje ...

... eruit te nemen. Ik weet niet waarom maar ik heb nog niet naar de andere opdrachten gekeken. Stiekem vind ik het leuk om verrast te worden vermoed ik. Langzaam sla ik blad na blad open tot ik aan opdracht vier uit kom. "Relax, just do it", staat er als titel geschreven. Veel uitleg staat er niet bij, alleen dat ik op een dinsdagavond naar keuze naar een bepaald adres moet gaan tussen 17u en 20u en vragen naar Billie. Ik ken de straat die er geschreven staat, héél ver is het niet, amper zo'n vijf minuutjes met de fiets. Maar wat er achter het nummer schuil gaat weet ik niet. Net zoals elke moderne persoon zoek ik het adres op via Google Maps. "Medische verzorging en relaxatie" staat er op het geblindeerde raam te lezen volgens de foto op Google maps. Ik ben toch niet ziek?

De wekker loopt deze dinsdagochtend weer te vroeg af, en na het traditionele ochtendritueel ga ik op weg naar mijn werk. "Is Peggy er vandaag", vraag ik aan Marthe de secretaresse. "Ja hoor, heb je haar nodig, moet ik haar bellen?", vraagt ze lief. Ik knik stevig van nee, te stevig waarschijnlijk waardoor het opvalt dat ik iets te verbergen heb. Marthe kijkt me vrolijk aan met die lieve puppy oogjes van haar. Ik neem mijn interne post uit het bakje achter haar bureau en loop vervolgens naar het mijne. De dag vlot snel, mede door een groot probleem in shipping waar ik natuurlijk de enige ben die er zich iets van aantrekt. "Goed gedaan", klinkt het plots rond 14u00 en ik herken de stem onmiddellijk. "Bedankt ...