Evie in Fantas’t’y Land – Hoofdstuk 7 - Sex Verhalen

Evie in Fantas’t’y Land – Hoofdstuk 7

... gaan de portieren van de landrover open en verschijnen twee paar handen. “Es sind Muttie und Evie.” Dezelfde opluchting die ik voel, hoor ik in Fransies stem.” Met een trillende hand houdt ze de microfoon weer voor haar mond. Ik hoor haar stem overslaan.. “Mù… Muttie.. Seit ihr in ordnung?” Bijna synchroon gaan vier duimen omhoog. “Fährt durch zur Alm… Wir landen in die Wiese oberhalb.” Opnieuw een duim, dit maal alleen die van Guusje.

Nog voordat de helikopter opzet word de landingsplaats beschenen door de koplampen van de Landrover. Enkele seconden later rennen Fransie en ik gebukt onder de nog draaiende rotorbladen in de richting van de landrover waar moeder en dochter, Evie en ik elkaar huilend in de armen vallen. Ik ken mezelf niet terug. Normaliter laat ik zelden een traan en al zeker niet in gezelschap… Maar nu… Nu ik mijn lief in mijn armen heb, breken de dijken en loopt het water van de verloren gewaande liefde over mijn verwaarloosde liefdes-akker. Ik kus de tranen van haar wangen. Onze monden vinden elkaar en vertellen hetgeen wij tot noch toe niet in woorden konden vatten. Het is Fransie die de betovering verbreekt en ons terug haalt in de schokkende werkelijkheid. Met enkele gerichte vragen welke opgewonden en afwisselend worden beantwoord door Guusje en Evie bezorgt zij ons een beeld van hetgeen haar ‘moeder’ en mijn lief de laatste uren hebben doorgemaakt. Ze loopt terug naar de inmiddels stil gezette helikopter. De piloot reikt haar de microfoon. Ik voel ...

... hoe Evie rilt. “Hebben jullie ’t koud?” Nu wel, klinkt het uit twee monden tegelijk. “Kom, dan gaan we in de landrover zitten. Ik weet niet of het een goed idee is om naar je alm te gaan.” Guusje knikt en loopt met mij en Evie naar de met open deuren en nog draaiende motor achtergelaten auto. Evie kruipt tegen mij aan op de achterbank. Ik voel haar lippen aarzelend in mijn nek. “Ik was bang John.” “Ik ook lieverd. Bang om jou te verliezen.” “Je hebt een moedige schoonzus.” “Dat vermoede ik al Guusje. Voor ’t blok gesteld, groeit ze boven zichzelf uit. Het is alleen niet op deze manier dat ik haar dat had willen laten ontdekken.” Evie richt zich op en kijkt me onzeker glimlachend aan. “Niet op deze manier, maar hoe dan wel?” Ik schud mijn hoofd. “Dat was ik nog aan ’t uitvogelen. Laat ik het erop houden dat het stoeien met de Gildemeester dames een waardig begin vormt.” Ze bloost. “Ik ken mezelf niet meer John.” “Je bent jezelf Evie… De Evie die ik altijd al in je heb gezien.” De deur van de Landrover wordt opengetrokken. Terwijl ze instapt vertelt Fransie opgewonden dat hulptroepen en een ambulance onderweg zijn. Ze start de auto en rijdt de paar honderd meter tot aan de voordeur van de Gildemeester Alm. “Ihr bleibt sitzen!” Met getrokken wapen verdwijnt zij in het woonhuis. Na enkele eindeloos lijkende minuten verschijnt ze in de voordeur en wenkt ons naar binnen.

Nog terwijl wij naar binnen gaan horen wij in de verte het onmiskenbare gejoel van sirenes… Guusje loopt gelijk ...