Mijn Tweelingbroers - 2 - Sex Verhalen

Mijn Tweelingbroers - 2

Daan en Milan denken misschien van niet, maar ook in het weinige licht heb ik hen beiden een snelle blik over mijn gladde buik zien werpen. Dat moet ergens toch een teken zijn dat ze een zekere interesse in mij hebben, op welke manier dan ook. Daar hoop ik stiekem toch op ten minste. Ik hoop zelfs dat ze tijdens de film nog wel een paar keer naar me gluren, met mijn shortje dat niet eens groter is dan hun boxers en mijn shirt dat enkel nog mijn borsten bedekt lig ik er nauwelijks minder naakt bij als hen.

Maar die film komt er niet eens. Je voelt dat we meer zin hebben in een ouderwets onderonsje, gewoon wat liggen praten zoals we vroeger 'pre-Netflix' soms deden. Ik trek mijn benen gekruist op alsof ik ze in de kijker wil zetten, zonder echt die bedoeling te hebben, en zet grappend opnieuw de toon voor de rest van de avond: "In bed tussen de twee meest sexy halfnaakte jongens ooit, waarom zou ik dan in godsnaam een film willen kijken? Hahaha!” De stemming zit meteen goed, Daan en Milan kunnen ook al heel wat losser om mijn opmerkingen lachen dan dat ze er in verlegenheid door worden gebracht, maar diezelfde stemming zou even vlug weer omslaan…

De tv gaat uit en het nachtlampje aan, en de jongens draaien zich naar mij, steunend op hun ellebogen. “Nu we toch bij het onderwerp zitten”, gaat het duiveltje in mij verder, “Hoe zit het intussen nog in de liefde? Het kan toch niet dat kerels als jullie nog steeds niemand op het oog hebben?” Het wordt even stil, maar dan komt ...

... Milan toch met verrassend nieuws: “Wel… Er is eigenlijk wel iemand… Maar euh… We hebben er eigenlijk beiden een oogje op… Op hetzelfde meisje dus…”

Ik zou blij moeten zijn voor voor hen, maar het is moeilijk om dat te tonen, het voelt eerder alsof ik net een dolk in mijn hart geduwd kreeg. Dat ze op hetzelfde meisje vallen is slechts bijzaak, ik had het nooit anders verwacht en ik zou er helemaal niet van schrikken mochten ze ooit ook echt samen een relatie hebben met één meisje. Een heel gelukkig meisje zou ik zo denken.

Milan ligt wat smalend naar me te lachen, alsof hij fier is dat ze iemand op het oog hebben. “Oké dan...”, vraag ik toch maar met een geforceerde lach, “Wie is het? Iemand die ik ken?”

“Welja… Ik denk wel dat je haar kent hoor…”, zegt hij geheimzinnig met een blik over mij richting Daan, “We staren haar op dit moment zelfs aan...”

Van de hemel naar de hel en terug naar de hemel voelt het. De jongens liggen er met een brede glimlach bij, en al weet - of denk - ik dat het niet meer dan een complimentje is dat ik niet al te serieus moet nemen, geef ik de jongens toch een snelle knuffel met een dikke smakkerd erbij. Ik trek er niet eens m’n shirt voor omlaag, mijn borsten zijn ten slotte toch bedekt, maar dat is ook niet waarom Daan en Milan het nog wat warmer lijken te krijgen. Ze stralen echt als ‘kleine’ zus haar liefde toont, telkens weer, en daar ben ik op mijn beurt dan weer allesbehalve rouwig om.

Ik weet niet zeker hoe het komt dat we nog ...