De Spanning Ten Top - 7 - Sex Verhalen

De Spanning Ten Top - 7

... was dat absoluut niet het geval, en waren ze het kótsbeu dat ik er telkens weer over begon. Geen van beiden vond dat er iets mis was, dus misschien was ik inderdaad degene die hallucineerde. Misschien was ik inderdaad spijkers op laag water aan het zoeken.

'Ik … het spijt me, mensen,' liet ik me vermurwen. 'Sorry, Kiona.'

Een fractie van een seconde lang flitste iets over Kiona's gezicht, een uitdrukking die ik niet goed kon plaatsen, maar wat het ook was, het verdween even snel als het was gekomen. Daarna glimlachte ze lichtjes, ten teken dat ze mijn excuses aanvaardde. Francis glimlachte ook, tevreden dat ik mijn ongelijk had toegegeven.

Ik zou me nooit meer zo aanstellen, hield ik mezelf voor. Ik zou nooit meer klagen over hoe ze gekleed ging, want daarmee joeg ik hen toch alleen maar tegen mij in het harnas. Dit thema lag duidelijk heel gevoelig bij hen allebei, en ze waren het spúúgzat om het er met mij over te moeten hebben. Hoorndol had ik ze gemaakt, en door hun negatieve feedback was ik mij merkwaardig klein gaan voelen, alsof ik niet meer dan iets smerigs onder hun schoenzolen was, alsof ik een zottin was die rijp was voor de psychiatrie. Nooit zou ik mezelf nog in die positie manoeuvreren, nooit zou ik nog toelaten dat mijn eigen onvolkomenheden mijn perceptie van de realiteit vertekenden. Dat nóóit meer.

Ik zou me gedragen.

Waarschijnlijk had ik van nature gewoon vieze gedachten. Ja, dat moest het zijn. Feitelijk mocht ik van geluk spreken dat ik ...

... al met zoveel had weten weg te komen. Maar mijn geest bleef vrolijk de vunzigst mogelijke interpretaties fabriceren van de meest normale, alledaagse dingen, en ik moest de hele tijd vol aan de bak om mezelf voor die onzin af te sluiten en mijn mentale gezondheid te beschermen.

Zo was er die keer dat Kiona cupcakes aan het maken was om te verkopen voor het goede doel. Ze stond net met een lepel in het deeg te roeren toen ze in de keuken het gezelschap kreeg van Francis, die aan het avondeten wou beginnen. Ondertussen zat ik in de huiskamer een boek te lezen, en ik durf te zwéren dat ik Kiona op een gegeven moment dit hoorde zeggen:

'Paps, ik zit helemaal onder. Zou je het beslag van mijn tepels willen likken?'

'Tuurlijk, schat,' antwoordde hij.

Ik sprong zo snel als ik kon overeind en stampte naar de keuken, waar ik bijna tegen hen aanbotste − ze stonden een eindje van elkaar af, en Francis had beslag aan zijn lippen hangen.

'Wat zei je net tegen je vader?' vroeg ik aan Kiona.

'Ik zei: "zou je het beslag van mijn lepel willen likken?",' antwoordde ze, terwijl ze met de lepel schudde die ze in haar hand had.

'Oh …' zei ik, en ik kon mezelf wel voor de kop slaan. Waarom bleef dit soort absurditeiten bij me opkomen? Waaróm toch? Ik draaide me om, slenterde terug naar de bank en ging er gemakshalve maar van uit dat het streepje vocht dat ik in haar adembenemend diepe decolleté had zien glinsteren zweet was.

Kiona hield er ook een steeds drukker sociaal leven ...