Mini - 178 - Sex Verhalen

Mini - 178

... hadden hem meteen in de gaten en we vroegen ons af wat deze overste daar deed. Maar misschien kun jij me dat vertellen?” Ik keek haar strak aan.

Ze kleurde licht en ontweek mijn vraag. “Ik heb de vonnissen gehoord; 6, 10 en 12 jaar. Dat is nogal wat.” “Ja, dat is inderdaad nogal wat. En nu is het mijn beurt om te zeggen dat ik daar verder niet aan herinnerd wil worden, Greet. Het is klaar. Ze zitten voor jaren in de bak en dat is prima. Einde verhaal. En nu recht voor z’n raap, dame: wat deed die overste daar?”

Ze ontweek mijn blik. “Kan ik je niet vertellen, Kees.” Ze stond op. “Kom, aan de slag!” Hendrik liep al richting kerkzaal en ik zei zachtjes: “Greet, ik hou er niet van als mensen dingen voor me achterhouden, denk daar goed aan.” Ze keek me nu recht in de ogen aan. “Je komt er vanzelf achter, Kees. En nee, het is niet gevaarlijk of zo. Kóm! Aan het werk jij!”

Even later schalde Purchell door de kerk: twee bugels en een mooi orgel. Gevolgd door opmerkingen en soms harde kritiek van Greet. Ze was niet mild, noch voor Hendrik, noch voor mij. En om tien uur besloot ze met: “Heren, jullie zullen er harder aan moeten trekken. Dit was beneden jullie niveau. Volgende week wil ik dat de componist trots is op jullie.” Ze keek waarschuwend. “Jawel tante Greet…” zei Hendrik braaf, wat hem een tik op z’n hoofd kostte. “Jij nog iets te piepen, Kees?” “Nee wachtmeester, ik kijk wel uit. Geen zin in ook zo’n tik.” “Mooi. En nu opgedonderd jullie. Overdenk jullie zonden maar ...

... eens als jullie naast jullie meisjes liggen. “Graag, tante Greet. Maar of dat onze muzikale zonden zijn…” Hendrik ontweek een volgende tik op z’n hoofd en ik grinnikte. “Geldt voor mij ook, Hendrik. Tot volgende week!”

Nadenkend reed ik naar huis. Ja, lekker gespeeld en veel geleerd, maar… Verdorie, wát deed die overste in de rechtszaal? Greet wist ervan, maar wilde er niets over kwijt… Fred maar eens vragen. Wie weet kon hij iets over deze overste boven de kim toveren…

Joline zag meteen dat ik met iets rondliep. Na een zoen keek ze me aan. “Er is iets, Kees. Vertel!” Ik deed m’n verhaal en eindigde met: “… Ik heb haar verteld dat ik er niet van hou als mensen zaken voor me achter houden. En toen zei ze: ‘Je komt er vanzelf wel achter, Kees.’ Ik heb de indruk dat ze haar mond al voorbij had gepraat. Ik ga eens bij Fred informeren of hij iets over deze overste kan vinden.”

Joline haalde haar schouders op. “We gaan het zien, Kees. Hij komt waarschijnlijk niet met een bijl dit appartement binnen.” Ik kuste haar. “Jij bent af en toe zo heerlijk nuchter, schoonheid… Ik hou van je.” Ze keek me van dichtbij aan. “Dat is je geraden Kees. Anders mocht je niet met me trouwen.” Ze giebelde. “Of samen met mij in één bed liggen. En dat gaan we nú doen. Kóm, veiligheidsrondje en dan melden bij je blonde feeks.”

Eenmaal in bed, na de ‘welterusten-knuffel’ lag ik nog lang na te denken. Héél voorzichtig draaide ik me om, maar het was niet voorzichtig genoeg. Joline kwam overeind, ...