Mini - 178 - Sex Verhalen

Mini - 178

... gedeist, de machinisten voerden het woord.

Gedurende de discussie prees ik mezelf weer eens gelukkig dat we Rob erbij hadden. Met zijn ervaring veegde hij de argumenten van zijn ex-collega’s snel, maar netjes van tafel. Uiteindelijk zaten alle techneuten elkaar aan te kijken: ze waren het eens: geen Sisu, maar Caterpillars. Ik keek naar de managers. Een van hen zei: “Verdorie Allard… In al onze schepen staan Sisu’s… En jullie zetten ons het mes op de keel. Da’s logistiek een nachtmerrie! Kunnen wij ons even ergens terugtrekken voor onderling overleg?”

Allard knikte. “Jullie kunnen hier blijven zitten, dan gaan wij wel, maar als jullie écht vrijuit willen praten… Loop dan lekker even buiten langs de Merwede. Het zonnetje schijnt. Dan zorgen wij dat hier over een half uurtje een lunch staat. Eten we samen.” Ze knikten en de vijf man vertrokken naar buiten.

“Dank je wel, Rob. Je hebt ze overgehaald.” Allard keek hem aan. “Klets niet”, was het korte antwoord van Rob. “Ja, ik heb wat meer ervaring in de vetput, maar jij had ze ook makkelijk kunnen overtuigen, hoor.” Allard bromde wat.

Hij pakte zijn telefoon. “Even de receptie bellen… Janine? Kun jij voor negen hongerlappen een lunch laten brengen in vergaderruimte twee?” Haar antwoord was vermakelijk. “Is goed! Maar… Zag ik dat meneer Boogers van DT er ook bij zit? Dan zal ik er ook maar een thermoskan vergif bij doen, goed?” Rob gromde laag en Allard grinnikte. “Ja, doe dat maar. Anders is meneer Boogers niet te ...

... genieten. We moeten die lui van DT een beetje in de watten leggen. Dank je wel, Janine!” Hij keek Rob aan. “Je reputatie is ondertussen bekend. Zelfs bij de receptie!” Rob gniffelde. “Ze stond een paar weken geleden achter me toen ik in de kantine de Senseo bediende. Ik heb haar toen een lesje ‘koffiezetten voor dummies’ gegeven. Daarna keek ze héél smerig toen ik mijn koffie opdronk. Maar verder is ze wel aardig.”

“Ze mag blij zijn dat Fred er niet bij is”, zei Henry droog. “Dan had ze een dubbele hoeveelheid boterhammen hier moeten brengen.” “En vergeet de kroketten niet…”

Even later zaten we samen met de delegatie van de klant te eten.

Na de soep zei een van de managers: “Allard, we zijn samen tot een besluit geko…” Verder kwam hij niet. “Sorry, maar we zijn aan het eten, mensen.” Allard klonk beslist. “Laat de zaken maar even de zaken, tot we klaar zijn met eten. Is wél zo fijn.” Een van de machinisten keek op. “Gelukkig. Iemand die het snapt. Van eten moet je genieten. Is niet alleen maar biobrandstof.” Na het eten zei Allard: “Zo… nu weet tijd voor techniek, heren. Vertel het maar.” Dezelfde manager zei: “We gaan met jullie advies mee. Caterpillars. En ja, dat is logistiek een nachtmerrie, maar dat nemen we dan maar voor lief. Bovendien onze andere schepen krijgen volgend jaar een midlife update; misschien moeten we daar óók Cats in gaan zetten.”

Allard belde even en Charles, de technisch directeur kwam een paar minuten later binnen. De discussie werd nu meer ...