De Kliniek - Sex Verhalen

De Kliniek

Mijn meester belde: hij had een verrassing. Zaterdagmiddag werd ik bij hem verwacht in mijn gebruikelijke outfit : kaalgeschoren kutje, kousen en een rokje. Niet dat mijn outfit ertoe doet, maar hij vind het altijd fijn als ik er ‘klassiek’ bijloop.

Die zaterdag stapte ik voor de deur van mijn meester uit mijn auto. Zenuwachtig, want zijn verrassingen zijn nooit zonder reden.

Toen ik binnenkwam kreeg ik een snelle kus op mijn wang en ik werd naar binnen gedirigeerd. In de woonkamer zat een man van ongeveer dezelfde leeftijd als die van mijn meester. Hij had een witte jas aan. Hij knikte me stuurs toe en deed geen aanstalten zich voor te stellen.

‘Dit is Dr Van Kalkar’, stelde mijn meester de ‘dokter’ op afstand aan mij voor. ‘De dokter heb ik laten komen omdat ik graag zie dat je wat meer tot je kut kunt nemen dan tot nu toe.’ De meester keek me afwachtend aan. Zocht hij naar een reaktie? Ik kon alleen maar zenuwachtig slikken en wist geen woord uit te brengen. ‘Omdat Dr Van Kalkar gespecialiseerd is in het behandelen van patiënten van meesters, heb ik hem gevraagd jou te behandelen. Vandaag.’ De schrik vloog me om de keel. Wat wilden die mannen in vredesnaam van me? Heel stilletjes in mij begon ik al een beetje nat te worden van de gedachte aan een ‘vreemde dokter’ maar ik hield me stil. Dat was ook mijn opdracht : nooit praten.

‘Je gaat nu met hem mee naar de behandelkamer. Over een paar uur ben ik terug.’ Mijn meester draaide zich om en met een korte knik ...

... richting Dr Van Kalkar verliet hij de kamer. Daar stond ik alleen te kijken en ik was bang … doodsbang. Ik wilde weglopen, maar kon niet. Ik moest mijn meester gehoorzamen. Dat moest!

Dr Van Kalkar liep op me af en nam me bij de arm. ‘Mee naar boven’ sprak hij bruut en ik werd voor hem de trap op geduwd. Boven gekomen werd ik een kamer binnen geleid die ingericht was als een operatiekamer in het ziekenhuis. Witte wanden, witte vloer van steen , aan weerszijde van de muren stalen kasten met laden en in het midden van de kamer een gyno-chair met steunen en een operatielamp boven de stoel.

‘Uitkleden’ was het simpele woord dat ik te horen kreeg. En ik gehoorzaamde. Ik beefde over mijn lichaam, stond te trillen van de zenuwen maar ik zei nog steeds niets. Dr Van Kalkar nam me bij de arm en liet zijn blik over mijn lichaam gaan. ‘Ziet er gezond en weldoorvoed uit’ sprak hij bars uit en noteerde iets op een blocnote. ‘Handen achter je hoofd’ en ik gehoorzaamde. Zijn handen gleden over mijn borsten; zijn vingers knepen hard in mijn tepels. Het deed pijn, maar ik zei nog steeds niets, zoals de meester het altijd van mij eist. Ik kromp in elkaar als hij mijn tepels hard door zijn vingers liet glijden. Ik sloeg mijn ogen neer, uit angst voor zijn blik.

Dr Van Kalkar ging achter me staan. Ik voelde zijn blik over mijn lichaam glijden. Het was stil in de kamer en ik kon alleen mijn eigen ademhaling horen. Hij raakte me niet aan, ik voelde alleen zijn blik dwalen. Na een paar seconden ...