Mini - 172 - Sex Verhalen

Mini - 172

... met ‘Kruistocht in spijkerbroek’, toen ik een jaar of veertien was. En daarna had ik maar één wens voor elke verjaardag of Sinterklaas: een nieuw boek van haar. En baalde als er rond mijn verjaardag nog geen nieuw boek was uitgekomen!”

“Meisjesboeken?” vroeg ik nieuwsgierig. Langzaam schudde ze het hoofd. “Nee, ik denk het niet. Ook jongens konden de serie over Thule best waarderen…” Ze lachte zachtjes. “Ondanks dat sommige passages best anti-macho zijn en soms zelfs man-onvriendelijk. De mannelijke hoofdpersonen zijn stuk voor stuk aardig, empathisch, dromers, soms zelfs een beetje een watje. Maar dat maakt ze juist sympathiek.”

“Zoals ik dus, in feite”, zei ik droog. Joline keek me aan en in tegenstelling tot wat ik verwachtte volgde er geen scherpe opmerking. Ze knikte. “Er zijn inderdaad overeenkomsten, Kees. Jij bent over het algemeen aardig, als je je best doet zelfs empathisch, maar als het erop aan komt een boze, grommende beer. Er zijn mannelijke personen in deze boeken, en dat zijn niet de hoofdpersonen, maar de mannen die op de tweede rang staan, die ook zo zijn. En het zijn buitenmensen die de natuur liefhebben. Dat ben jij ook, dat heb je bewezen, toen je die hinde tegenkwam op weg naar het wip-paleisje van stiefmama.”

Ik werd nieuwsgierig. “En de vrouwelijke hoofdpersonen, schat? Beschrijf die eens?” Ze dacht even na. “Zonder uitzondering slim. Avontuurlijk. Leidsters, maar ook moeders. Als het nodig was: keihard, maar als ze moesten doden daar altijd ...

... over rouwend. Vrouwen waar ik vroeger tegenop keek.” Ik keek haar aan. “Dat is een omschrijving die één op één ook voor jou geldt, dame. Je bént slim, je bent een leidster, als het moet ben je onverzettelijk en dat je avontuurlijk bent: daar kwam ik achter toen we de eerste keer op de achterbank van mijn auto zaten te zoenen. ten slotte wilde je het proberen met een botte techneut…”

Ze glimlachte. “Ja, dat leverde wel een aantal avonturen op, inderdaad. Als ik dat geweten had, had ik me nog eens achter m’n oren gekrabt, denk ik…” Ik kuste haar. Langzaam en aandachtig. Toen keek ik in haar ogen. “En ik ben er vreselijk blij mee Joline. Je bent…”

Ze legde haar vinger op mijn mond. “Sssst…. “ Langzaam trok ze mijn hoofd naar het hare en even later zoenden we weer. Haar tong over de mijne, spelend, verleidend… Haar lichaam streelde het mijne: ik voelde haar borsten op en neer gaan in het ritme van haar ademhaling. Ademhaling die wat sneller ging dan eerst. Ze schepte even afstand en zei zachtjes: “Heerlijk, schat. Ik denk dat ik Thea Beckman maar even met rust laat. En jou niet…” Weer kuste ze me. “Laat me je verwennen, Kees. Ontspan en geniet van me. Daarna rusten we even uit en beginnen we van voren af aan…” Haar ogen waren veelbelovend.

“Ik geniet nú al, Joline.” Ze giechelde héél even. “Kun je nagaan… ik ben nog niet eens begonnen. Als ik jou echt ga verwennen…”Ik trok haar hoofd naar me toe en zei zachtjes: “Ik meende wat ik zei, schat. Dat ik nu al geniet. Van het ...