Mini - 129 - Sex Verhalen

Mini - 129

... verbeterd konden worden. “Ik hoop dat ze dit nog zonder veel problemen in het prototype kunnen verwerken, Kees. Anders moet het in het tweede schip, maar dan heb je een kans laten liggen.” Ik gaf hem een klap op z’n schouder. “Hoe dan ook: hiermee kunnen we aankomen, Rob. Maar…als de heren mij willen excuseren? De laatste twee uurtjes van de dag wil ik graag even besteden aan teamleiders-zaken. Oftewel: een overlegje met Theo en nog wat mail wegkoppen.” Het overleg met de teamleiders verliep vlot; weinig obstructie in lopende zaken. Wél de vermaning van Theo dat December een drukke maand zou worden. Daarna ging ik naar m’n computer en opende de mail. Kijk eens aan… Een reactie van Mr. Zomers, gericht aan de Weledelgestrenge heer C. Jonkman. Dat is alvast één winstpunt. Snel las ik de mail door. Haar brief was opgesteld door een stagiair, vandaar het gebrek aan titulatuur… Bullshit. Haar handtekening stond er onder. Zij wist dat ik ingenieur was. Inhoudelijk: als ik niet zou betalen zou ze beslag laten leggen… Wát?? Daar is een gerechtelijk bevel of een vonnis voor nodig. En dat doet de rechtbank écht niet op aandringen van de advocaat van iemand die nog voor moet komen voor openlijke geweldpleging en waarschijnlijk ook aanranding. Kortom: wederom bluf. Ik had 14 dagen de tijd om de schikking te betalen. Een schikking van 20.000 euro. Gederfde inkomsten, immateriële schade en schade aan kleding. Ik schoot in de lach. Gederfde inkomsten… Een studentje met een bijbaantje. Wat ...

... zou hij in z’n vrije tijd gedaan hebben? Uitsmijter bij een disco? Zoiets. Ik bedwong de neiging om de telefoon te pakken en haar helemaal verrot te schelden.

In plaats daarvan printte ik de brief uit en liep ik naar Angelique. “Schoonheid, kun jij dit epistel eens doornemen en daar iets over zeggen?” Ze las met gefronsde wenkbrauwen. “Mag ik ‘m kopieren, Kees? Dan ga ik thuis eens wat zaken opzoeken. Mijn eerste indruk is: bluf. Keiharde bluf. Maar dat is haar tactiek, ik heb haar vaker zo zien opereren. In één keer heel veel druk uitoefenen, schermen met wetsartikelen en arresten…

‘Je moet de mensen onder de duim houden, Jacobs. Jij bent straks advocaat. De zaak van je cliënt zó verkopen dat de rechter erin tuint. Als de mensen op een of andere manier onder een proces uit kunnen komen, proberen ze dat. Dát is je wapen. Daarom voer ik ook heel weinig processen; ik zorg dat de mensen vooraf zó bang worden dat ze maar al te graag willen schikken. Dát is de bestaansreden van dit bureau; dáár verdien ik m’n geld mee. En als men weigert, heb ik nog wel wat troeven achter de hand. Brede jongens die mij wat schuldig zijn. Vergeet niet: 50% van het geld van een schikking komt hierheen, Jacobs.’

Ik hoor het haar nóg zeggen, een van de eerste dagen dat ik daar stage liep…” Ze keek me grimmig aan. “Ik ga me hierin vastbijten, Kees. En ik zal die trut een lesje ethiek geven. Wees niet bang; iedere rechter veegt hier zijn kont mee af. Zelfs zonder strafproces.” Ze was zeker van ...