Tijdsprong - Sex Verhalen

Tijdsprong

... gevoel had zijn gedachten en gevoelens door zijn lichaam zweefden en daarna in de ruimte om hem heen. Toen... duisternis.

Misschien was het net goed dat Richard niet wist wat er gebeurde in het laboratorium van waaruit zijn geest net was verdwenen. Alles ging gladjes in het begin en het was moeilijk te veronderstellen uit de kalmte en zelfvertrouwen, dat een revolutioneel experiment met tijdreizen plaats vond. En net op het moment dat de gedigitaliseerde versie van Richard's wezen geplaatst zou worden in het lichaam van de comapatient, dat het ongeluk toesloeg.

Het eerste signaal kwam toen een van de wetenschappers plotseling uitschreeuwde: "Dr. Veldhuis! Kom hier... snel... we hebben een probleem."? Alle gezichten draaiden naar hem.

"Wat is er?"? vroeg Dr. Veldhuis, snel naderbij komend.

"De jongen, die we als donor hadden aangewezen... zijn lichaam is overleden, drie minuten voor onze calculaties. Als we niet snel een goed alternatief vinden verliezen we het signaal!"?

"Computer scan. We moeten een lichaam vinden in staat van coma, op dezelfde locatie maar nog steeds in leven op precies op 8 oktober 1958 om 03.31 uur."? De computer was snel de gehele database aan het scannen, toen een rapport op het scherm verscheen:

Onderwerp: Yvonne Vermeer

Geboren: 10-2-1939

Medische staat: Coma tengevolge van auto ongeluk

Alle fysieke wonden genezen op 8-10-1958 om 3.31 uur.

Veldhuis keek naar zijn collega's. "Het is onze enige kans, want anders zullen we ...

... hem verliezen. Voer de coördinaten in. Hij zal niet de eerste persoon zijn die gaat slapen als man en wakker wordt als een vrouw... maar hij zal de eerste zijn die de verandering zo plotseling ondergaat."?De vrouwelijke assistent tikte weer op het keyboard. Het was voor elkaar!

Richard kwam langzaam bij, in de vroege uren van die oktober morgen, tien jaar voordat hij maar geboren werd. Voor een vrij lange periode was hij zich vaag bewust dat hij in een bed lag, die niet van hem was. Hij lag daar stil, de ogen nauwelijks open, zich proberend te herinneren hoe hij hier gekomen was. Terwijl hij langzaam bijkwam, merkte hij op, dat hij in een ziekenhuis was. Hij voelde zich erg stijf, alsof hij veel te lang in eenzelfde positie had gelegen, maar hij kom geen enkele reden vinden waarom hij in een ziekenhuisbed zou liggen. Iets trok zijn aandacht. Een blonde lok haar was voor zijn ogen gevallen. Maar hij had toch kort bruin haar...? Hij hield zijn arm omhoog. Hij voelde zo licht aan, en toen hij ernaar keek, kon hij zien waarom. Het was de arm van een meisje, zacht zonder beharing of spierbundels, met een welgevormde gemanicuurde hand. Diezelfde hand ging instinctief onhoog om zijn gezicht te voelen. De aanraking was zacht, bijna zo zacht als zijde, en er was geen enkele spoor van de gewoonlijke stoppels. Paniek kwam in hem op toen hij zich realiseerde waar hij vandaan kwam en wat er was gebeurd begon langzaam in zijn hersenen door te dringen. Ze hadden hem weliswaar geplaatst ...