Tijdsprong - Sex Verhalen

Tijdsprong

... in 1958... maar verdomme als een meisje!!!

Hij worstelde om in een zittende positie te geraken, toen hij de vreemde sensatie ondervond van zijn blonde haren die in zijn gezicht rolden. Toen hij naar beneden keek merkte hij direct de perfect geproportioneerde borsten op, slecht gedeeltelijk bedekt door de onthullende nachtjapon. Hij keek er naar als door een mist. Borsten aan een meisje hadden hem altijd al opgewonden, maar nu was hij naar die van hem aan het staren...

Aarzelend betastte hij ze, allereerst streek hij met de toppen van zijn vingers alleen de tepels en geleidelijk aan wreef en kneedde hij ze in verschillende vormen. Zelfs in deze staat van verwarring was hij zich was bewust dat een warme, tintelende sensatie gepaard ging met zulke acties.

De nachtjapon was het volgende wat hij opmerkte. Het was gemaakt van roze satijn, was laag uitgesneden en werd omhoog gehouden door twee dunne bandjes. Hij voelde zich opgelaten dit te dragen maar hij realiseerde zich, dat gehele naaktheid het enige alternatief was. Het was koel en licht maar toch voelde hij zich erin gevangen alsof het een tweede huid was.

Hij hield langzaam de beddenlakens omhoog en gluurde naar de rest van zijn nieuw ontdekte lichaam. Hij kon zien dat onder de flinterdunne nachtjapon hij een slank meisjesachtig figuur had. Zij taille was smal maar zijn heupen waren rond, en zijn benen stevig maar geheel vrouwelijk. Hij ontdekte dit allemaal met een vreemde mengeling van wanhoop en trots. Hij ...

... realiseerde zich dat onder de nachtpon het meest essentiele deel van zijn manlijkheid verdwenen zou zijn. Hij hield de zoom van de nachtjapon voorzichtig omhoog en staarde naar de ruimte tussen zijn benen...

Het verlies van zijn mannelijk deel had een heel vreemd effect op hem. Het leek erop dat het al de meisjesachtige emoties los liet die nog steeds in Yvonne Vermeer's door coma angstige hersenen en vermengden zich met zijn gedachten en emoties. Hij was nog steeds Richard Dekker... maar zijn hoofd was gevuld met gevoelens van kwetsbaarheid en gevoeligheid, wat alleen een meisje kon bezitten. Hij ging weer liggen en huilde zichzelf in slaap.

Het duurde niet lang voordat het grijze licht van de ochtendgloren de gecontroleerde donkerte van de nacht op de zaal overheerste.

Richard was gestopt met huilen, maar een licht onderdrukte snik kwam toch bij tijd en wijle naar boven. Voetstappen echoden op de linoleum vloer en hij draaide zich om, om geconfronteerd te worden door een nogal knappe verpleegster, die meer geschrokken was dan hij.

"Godzijdank, je bent eruit gekomen. Hoofdzuster. HOOFDZUSTER!"? Ze rende de kamer uit en haalde haar superieure. Meer voetstappen kwamen dichterbij en de hoofdzuster kwam binnen, met een ferme blik maar opgewekt lopend. Ze glimlachte zwakjes toen ze haar patient geheel wakker zag. "Aha, juffrouw Vermeer. Je hebt ons hier lange tijd in onrust laten zitten. Hoe voel je je?"?

Richard voelde ineens een behoefte opkomen om te schreeuwen dat ...