Verlangen - 8 - Sex Verhalen

Verlangen - 8

Mijn hoofd bonkt en het kost me enorm veel moeite om mijn oogleden omhoog te tillen. Het eerste wat ik zie zodra ik mijn ogen een beetje geopend krijg, is mijn ma. Ik lig in een bed en zij zit onderuitgezakt, met haar ogen gesloten, op een stoel naast me. De muren in de kamer zijn wit en het licht is behoorlijk fel. Te fel. Verderop hoor ik mensen zachtjes praten. Af en toe klinkt er een pieptoon, maar verder is het stil. Er hangt een steriele geur, die me doet denken aan... een ziekenhuis.

Hoe kom ik in godsnaam in een ziekenhuis terecht? Ik probeer na te denken, maar mijn hoofd bonkt van de pijn. Ik reik mijn hand omhoog en ik voel dat er een verband rond mijn hoofd zit en dat mijn huid eronder pijnlijk aanvoelt.

"Ma...", mijn stem kraakt omdat mijn keel droog is. Een glas water zou best smaken op dit moment. Ik krijg even niet meer woorden uit mijn mond. Het is echter voldoende, want mijn ma haar ogen schieten open en ze recht haar rug. Ze beweeg haar nek van links naar rechts.

"Hoi meisje, ben je wakker?"

Ik knik en wrijf met mijn hand over mijn keel. Ik weet uiteindelijk met een zachte schorre stem te vragen: "Mag ik wat water?" Ik wil rechtop gaan zitten, maar ma houdt me tegen door met haar hand tegen mijn schouder te duwen.

"Wacht even." Ze pakt een fles water van op mijn nachtkastje en schenkt me een glas in. Ik til mijn hoofd op als ze het glas naar mijn lippen brengt.

"Voorzichtig," herhaalt ze.

Ik neem een klein slokje en leg dan mijn hoofd ...

... weer op het kussen.

"Wat is er gebeurd?" vraag ik.

"Weet je dat echt niet meer? Je bent omvergereden door een auto."

Oh ja, die auto...

"Je hebt gelukt gehad," ratelt ma maar door. "Je hebt niks gebroken, enkel wat schaafwonden. De dokters zeggen dat het allemaal weer helemaal goed komt."

Ik voel opnieuw met mijn hand aan het verband rond mijn hoofd.

"Je bent op je hoofd gevallen. Je hebt een lelijke snijwonde, maar dat geneest wel."

"O," antwoord ik en opnieuw sluit ik mijn ogen. Beelden van het ongeluk schieten door mijn hoofd: de rode auto die afdraait en die ik niet meer kan ontwijken, weg gekatapulteerd worden over de motorkap van de auto en... de schreeuw van Carl. Verschrikt open ik mijn ogen. Die schreeuw... hij is toch ook niet aangereden? Waar is hij... is hij ook gewond... of erger... Paniek welt in me op. "Wa...waa...waar..." hakkel ik.

"Rustig maar kindje, wat is er?" probeert ma me te sussen.

"Carl... waar is Carl? Hij is toch niet..."

Ma glimlacht bij het zien van mijn bezorgdheid. "Nee, nee, hij is ok. Hij is met pa een koffietje gaan halen."

Ik haal opgelucht adem.

Even later komen pa en Carl keuvelend de ziekenhuiskamer binnen. Het doet me goed te constateren dat ze het uitstekend met elkaar kunnen opschieten. Het lijkt wel alsof die twee elkaar al jaren kennen. Pa glimlacht wanneer hij ziet dat ik wakker ben. Hij loopt naar mijn bed en aait even over mijn wang. "En hoe voelt mijn prinsesje zich?" Maar ik luister niet naar ...