Huidhonger - 1 - Sex Verhalen

Huidhonger - 1

... mens weet van heeft. Ze heeft de geschiedenis van die tuin in haar neus. De spitsmuis die hier gister liep, de egel deze week, de merel van vanochtend, de poes van vannacht. Ze gaat zitten en plast een dampend straaltje. Goed zo, brave hond. Ik geef een aai over haar bol en een tikje in haar flanken. Ze moeten leren dat ze het fijn vindt dat ze het hier doet en niet in huis. Ze kijkt me met haar bruine ogen trouw aan. En even verderop moet ze poepen. Goed zo, brave hond. Plek markeren, volgende keer met schepje opruimen, die emmer ook eens een keer legen, denk ik mechanisch. We lopen door over het gladde mospaadje.

Ik denk na over het spoorzoeken, het plassen, poepen, slapen, spelen. Dat is haar wereldje. Ongeremd, vol avontuur. We brengen haar wanhopig menselijke moraal bij. Mijn man en ik, maar ik nu alleen. Kleed poepen mag niet, gras wel. Zij is gewoon puur natuur, ze proeft alles met haar mond en tong, zoals baby’s dat ook nog doen. En ruikt dus alles. Dan denk ik weer terug aan mijn vingers die avond ervoor, die ze aflikte. Ik voel een rilling, nu niet van de kou. Ze trekt nog wat aan de lijn en graaft met haar neus ...

... tussen de bladeren, slaat geen acht op me.

Ik laat mijn vrije hand langs dr pand van mijn ochtendjas glippen. Verrast over mijn opwinding. Alweer. Binnen een minuut kom ik klaar en ik squirt zelfs een beetje tegen de bruine bladeren van de beukenhaag. Ik kijk beschaamd weg en dan schichtig om me heen. Niemand die het gelukkig heeft gezien, in het schemerdonker van de tuin.

M’n instinct maakt weer plaats voor het verstand. Waarom, denk ik? Waarom? Is het de sensatie van nog jong zijn? Is het het dierlijke gedrag van mijn enige overgebleven gezinslid? Het instinctieve ervan? Het is het intieme, het is ook het taboe, je duistere zelf, en het is het dierlijke, in de zin van onwillekeurige, het laten gaan. Je door iets laten overrompelen dat sterker is dan jezelf, instinctief handelen, je overgeven. Dat zijn allemaal aspecten bij erotiek, denk ik. Enfin, zo zit ik blijkbaar in elkaar. Nooit geweten. Ik denk: als ik nu niet als een molen in de rouwstand stond, dan zouden dit soort voorvallen er helemaal niet zijn.

Wat denken jullie? Zal ik doorvertellen? Ik kan je verzekeren: heb de gekste dingen beleefd ook na die paar maanden.