Huidhonger - 1 - Sex Verhalen

Huidhonger - 1

Ik geloof dat ik dat heb: huidhonger. De jeuk, de pijn in je buik, op je armen, en op veel meer plaatsen, die je voelt vanwege het gemis aan aanraking. Het verlangen naar… iemand. Naar de zachtheid van een streling naast de ruwheid van een knuist. Erotiek. Van wie dan ook… een mens, warmte, huid op huid contact.

Ik heb gewoon het gevoel dat ik de hele dag in brand sta, helemaal strak, mijn huid uitgedroogd en glad, als van een dagje wegbakken op het strand, van als ik te lang met mijn blote kutje in de zon heb gelegen.

Dan heb ik het zo heet dat ik de kan met sangria naast mijn stretcher wel over mijn borsten en buik wil leeggieten. Of ik beeld me, half slapend, in dat een gespierde neger met blinkende tanden zomaar voor me staat en over mijn verbrande benen plast. Aaah, zeg ik, ‘dat is verkoelend en lekker’.

Ik ben dus nogal in de war.

Een vrouw in mijn toestand moet dit allemaal niet voelen. Ben een maand geleden weduwe geworden. Ik moet rouwen, toch? Maar geloof me, daar kom ik ruimschoots aan toe. Bakken met tranen, zwarte gaten, dagen zonder doel.

ik zou me moeten bekommeren om het verlies. Mijn lieve man kreeg twee maanden geleden een vreselijk ongeluk. Eigenlijk namen we direct na het ongeluk al afscheid van hem. Hij lag nog drie weken in coma, zou nooit meer wakker worden, de dokters gaven ons weinig hoop. Hij was ook niet meer de man die ik kende. We waren opgelucht toen hij stierf, ik en zijn familie. Voor hem en voor ons, maar we voelden ons daar ...

... schuldig over.

Ik ben een intelligente vrouw, heb een goede baan waarin ik hoofd en hart kwijt kan. Maar wat me overkomt in deze rouwperiode…. Ik kan het niet goed thuisbrengen. Het is alsof ik in een andere modus ben terechtgekomen. Een dierlijke, instinctieve modus. Ik kan me als een kat oprollen, als Minoes liggen spinnen (en huilen) in bed. Wil nergens aan denken, wil niets meer regelen. Niet werken, niet koken, niet douchen, niets. Sommige weduwes gaan dan van alles lopen organiseren, zitten in de survivalstand, ik doe het tegenovergestelde. Ik doe niks, ik dissocieer. Ik slaap, eet, ben wakker, eet (en drink) weer en slaap. Ik beleef de wereld in een roes. Een nare roes met een kwade afdronk.

Het enige dat ik aan gezelschap heb, is ons hondje. Met haar trouwe ogen. Geen vragen, alleen maar loyaliteit. Ik houd de lieve betrokken en bezorgde mensen verder buiten de deur. Ik kan het even niet aan. Ik heb genoeg aan mezelf. Dit is mijn wereldje.

En ik ben geil. Constant. Dat is het vreemde. Ik ben me plots bewust van al mijn zintuigen. Ik ruik, proef, zie en hoor en voel veel beter dan ik ooit heb gedaan. Ik sta continu ‘aan’. Maar ben dus niet gericht op de wereld. Die kan me gestolen worden. Radio en tv? Uit! Misselijk word ik ervan. Ik leef in een cocon, ben op mezelf. Voel me eenzaam in mijn zelfverkozen isolement. Een astronaut op ruimtewandel, zwevend tussen aarde en maan.

Ik kan het niet thuisbrengen. Ik bedoel, ik houd ervan, seks. En natuurlijk, door het ...