Het Satorvierkant - 4 - Sex Verhalen

Het Satorvierkant - 4

... 1066

ROBRECHT

"Hé, jij daar!" brult de witte pater.

Robrecht versnelt zijn pas.

Een soldaat verspert de weg. "Blijf staan!" blaft hij Robrecht toe. "Heb je de inquisiteur niet horen roepen?"

Robrecht zucht en draait zich gedwee om naar Mechyel. Hij stamelt een excuus. "Neemt u mij niet kwalijk, ik kon me niet voorstellen dat u mij zou willen spreken. Ik ben maar een eenvoudige..."

De witte pater onderbreekt hem en biedt hem een slap naar beneden hangende hand om de man de verplichte kniebuiging te laten maken. Hij neemt Robrecht van top tot teen op.

"Gisteren," sist hij, "werd de graaf overvallen door een troep bandieten. Jij wist als bij wonder als enige te overleven. Ik wil weten wat er gebeurd is. Volg me naar de hoorzaal."

De hoorzaal is gelegen in een keldergewelf zonder ramen. Verschillende marteltuigen staan her en der verspreid, touwen hangen aan het pafond. De broeierige, muffe stank in de ruimte is onverdraaglijk.

Robrecht kijkt bang om zich heen.

"Ga daar zitten," beveelt de pater. Hij wijst naar een stoel in het midden van de ruimte.

Robrecht gaat zitten, buigt zijn hoofd en staart naar zijn trillende handen die op zijn schoot liggen. De met vuil gevulde poriën lijken steeds meer op diepe kraters naarmate hij er langer naar kijkt.

De pater hangt half over de man heen. "Wees niet bang, beste man, dit is geen officieel verhoor. Beschouw me als je vriend en vertel me het hele verhaal."

De ogen van Robrecht flitsen ...

... ongemakkelijk heen en weer. Dan begint hij te vertellen.

"Ik... euh... we werden overvallen door een grote groep dorpelingen. Ze hebben ons een voor een op brutale wijze om het leven gebracht."

"Behalve jou." Asgrauwe ogen kijken door hem heen.

De lijfwacht staart zwijgend voor zich uit. Zijn gezicht is vermoeid en mager en hij heeft een vage uitdrukking in zijn ogen, alsof hij zich van de buitenwereld wil afsluiten.

"Terwijl het net de taak van een soldaat is om zijn meerdere te beschermen. Je bent er als een lafaard vandoor gegaan!" brult de pater.

"Ik ben geen lafaard." Tranen bengelen op de brede wangen van de lijfwacht.

"De elitesoldaten van de graaf hebben zich zomaar laten afslachten door een groepje boeren? Waarom geloof ik dat niet?"

Een huivering trekt door de soldaat heen, van de ene schouder naar de andere. "Wat wilt u van mij?" vraagt hij. Zijn stem klinkt schel van de zenuwen.

"De waarheid, meer niet." is het kille antwoord.

De soldaat reageert niet.

"Misschien moeten we je geheugen eens wat opfrissen." De witte pater trekt een dolk uit zijn riem. Met een vlotte beweging brengt hij het omhoog naar de nek van de soldaat en snijdt in één beweging het vlees daar open.

Robrecht gilt het uit van de pijn. Bloed druipt langs zijn hals omlaag op zijn katoenen hemd. De wond is pijnlijk maar oppervlakkig. Het was een waarschuwing.

"Ik smeek je," schreeuwt de lijfwacht. "Maak me niet dood." Zijn ogen staan verward. Zweet druppelt van zijn ...