Donkere kamer - Sex Verhalen

Donkere kamer

... want als je te laat reageerde bleef je vast en kon je niet aan je eten of tot aan het toilet. Dat overkwam je geen drie keer. Een mens leert snel, en daarvoor waren we hier

Voor de lesmethode was men duidelijk in de leer gegaan bij Pavlov. Groen licht: je kan verder; rood licht: stoppen of vast, in ieder geval iets onprettig. Zachte melodieën voor een goed gevoel. Snerpende sirenes voor mag niet of terug.

Beloning en straf zaten niet echt logisch in elkaar. Beloning was er sowieso al niet veel. Je had maar te accepteren. Wellicht waren er wel elders opvoeders die de logica kende.

Vandaag had men mij een oortje ingestoken. Op die manier werden de instructies persoonlijker. Beangstigend was dat ook in het pikdonker de instructies haarfijn door gingen. In de stijl van:" tien centimeter naar links ligt een ketting. Klik die om je linkerenkel.

Big brother had dus ook nachtkijkers. Maar me daarover druk maken was me ondertussen afgeleerd.

En zo lag ik dan nu in een kamer die me zo vertrouwd was, al had ik hem nog nooit gezien. Met opgetrokken armen vastgeketend aan de muur. Het oortje speelt muzak. Luid genoeg om niets van de omgeving te horen. Als dat al verschil zou uitmaken.

En dan beweegt de matras! Een seconde hooguit, maximaal een halve cm. Maar 100% zeker. Even later weer. De zachte muziek kan niet verhinderen dat mijn zenuwen zich spannen. Ik ben hier niet alleen!

Instinctief wil ik me oprollen, maar in mijn oortje klinkt een kort en helder:" Don't ...

... move". Ik leg mijn benen weer plat op de matras, een mens leert snel.

Zoals golven hoger zijn vlak bij de inslag van een steen in het water, worden de bewegingen langzaam intenser. Wie of wat er ook is; het komt dichter. Ook de muzak in het oortje lijkt op te bouwen naar een climax.

En dan even niets meer. Het lichte inzakken van de matras verraad wel een aanwezigheid vlakbij: aan mijn linkerbeen.

Klik.

Met een in het donker onverwachte nauwkeurigheid wordt iets vastgeklikt aan mijn linker enkelband. Nu de aanwezigheid verraden is, worden de bewegingen bruusker. Na een nieuwe “don’t move” in mijn oortje, helt de figuur over mijn benen heen. Een nieuwe klik volgt aan mijn rechtervoet.

Het schommelen van de matras geeft aan dat de figuur even opzij gaat. Tegelijkertijd worden mijn benen langzaam uit elkaar getrokken. Uit elkaar en omhoog.

Zo lig ik dan: uiteraard naakt, met de armen boven mijn hoofd gebonden en de mijn benen in een brede V uit elkaar. En met een onbekende persoon er in het midden tussen. Ik kan niet anders dan afwachten.

Erg lang hoe ik dat niet te doen. De onbekende begint mijn benen te aaien! Eerst veilig mijn schenen en kuiten. Hij of zij wisselt daarbij vlotjes af tussen zacht en ruw. Net alsof hij/zij een handschoen gebruikt met aan de ene kant fluweel en aan de andere kant schuurpapier. En af en toe een veertje toe.

Dat voel ik vooral als mijn voeten aan de beurt zijn. Hoe goed mijn reflexen ook werken, ik voel vooral hoe strak de ...