Donkere kamer - Sex Verhalen

Donkere kamer

Ik lig met mijn ogen open op een grote matras. Ik weet waar ik ben, maar ik zie niets. Ik heb geen idee hoe de ruimte waarin ik me bevind er uit ziet. Rondom mij is het pikdonker.

De ruimte heeft minstens de omvang van een ruime slaapkamer. Ondanks de duisternis voelt ze niet claustrofobisch aan. Als ik zou willen kan ik er in rechtstaan.

De hele vloer is bedekt met een matras van zacht schuimrubber. Ze ligt erg comfortabel. De muren zijn behangen met zwarte stof. Op diverse plaatsen blijken haken in de muur te zitten. Hoeveel het er zijn weet ik niet: ik zie ze niet.

Ramen zijn er zeker en vast niet. Het is hier 24/24 pikdonker. Geen hand voor je oog te zien. Zelfs door de kieren van de deur valt geen licht binnen. De randen zijn met rubber bedekt en de deur geeft uit op een sas. Een kamertje van nog geen 1 op 1 met als enige doel het licht uit de grote kamer te houden.

De deur van het sas naar hier klikt pas open als het licht er uit is, en de andere deur lichtdicht gesloten is. Dan pas brandt er even een groen mannetje boven de deur, en kan/moet je verder. Wie blijft staan zit vast in het sas en dat is geen pretje. Je weet nooit hoe lang het duurt, het is er even donker, de vloer is van steen en het is er ijskoud. Treuzelen doe je geen 2 keer. Elke mens leert hier snel.

Leren dat is waarvoor ik hier ben. Mary heeft me hierheen gestuurd. Als ik echt 7/7 24/24 in haar leven wilde inpassen, moest ik eerst naar hier komen. Wat me hier wachtte: geen idee. Hoe ...

... lang het zou duren: evenmin.

Hier was een oud klooster in de rand van Parijs. Ik leefde er samen met tientallen gelijken. Hoe veel juist? Was moeilijk te zeggen. We waren nooit aan elkaar voorgesteld, de samenstelling leek van dag tot dag te wisselen. Praten mochten we niet.

Dat was een voorrecht voor de opvoeders.

Tijd was een inhoudsloos begrip in dit instituut. Natuurlijk licht was een zeldzaamheid. Buitenlucht werd ons op de gekste momenten gegund, maar steeds met belemmeringen om het daglicht weg te houden. En natuurlijk lagen we vaak in onze donkere kamers. Uren aan een stuk; misschien wel dagen.

Dat kon perfect. Ergens in de kamer zat een luikje. Als daar boven het groene lichtje aan sprong, was het luikje open en kon je daar iets uithalen of terugleggen. Dat luik bleef nooit lang open, je moest er snel bij zijn. Maar op die manier was er dus eten en drinken. Ergens in de hoek van de matras was een gat vrijgehouden voor een Franse WC. Erger dan Spartaans, maar het ging.

Af en toe werd er in het midden van de kamer een scherm neergelaten. Vraag me niet waarom.

Regelmatig moesten we ons zelf vastklinken aan de haken in de muur. Met onze hals -, enkel- en/ of polsband die we permanent aan hadden. Pictogrammen en rode lichtjes duidden aan wat de bedoeling was. Een snerpend geluid maakte duidelijk dat treuzelen geen optie was.

En dan hing of lag je weer uren vast met meer of minder beweegruimte. Een groen lichtje betekende dat je je los moest maken. Moest, ...