Een Beeldschone Huisgenote... - 36 - Sex Verhalen

Een Beeldschone Huisgenote... - 36

... Nu moet ik gewoon zoveel mogelijk van mijn leven genieten, samen met jullie. Als jullie willen uiteraard.’’

‘’Tuurlijk vriend. We gaan samen genoeg leuke dingen doen. Zoals karten.’’ Nick knipoogde.

Het ijs was gebroken. Lotte vroeg mij daarna, ‘’En wat was er achteruit gegaan?’’

Mandy legde de resultaten op de tafel en ik legde ze allemaal uit.

Elise vroeg, ‘’Hoe denk je over de toekomst?’’

‘’Ik denk liever niet aan de toekomst. Ik bekijk het van dag tot dag.’’

‘’Gaan je ogen elk jaar achteruit?’’ vroeg Bram.

‘’Nee, het verschilt. Het is eigenlijk onvoorspelbaar. Het kan langzaam of snel achteruit gaan. Of er gebeurd helemaal niets. Het verschilt bij iedereen. Ik ken iemand die bijna blind is en die is bijna 50 terwijl zijn kennis nog televisie kan kijken en hij is ruim over de 70. Je weet het nooit bij deze ziekte. Maar het zicht verschilt ook bij iedereen. Bijvoorbeeld, de scherpte blijft goed en het contrast wordt dramatisch slecht. Of je hebt goede scherpte en contrast terwijl je gezichtsveld erg klein is. Of het is alle drie slecht. Alles kan.’’

Het bleef even stil.

Bram mompelde. ‘’Damn, wat een kut ziekte.’’

Hij schrok daarna. ‘’O sorry, Danny.’’

Ik lachte. ‘’Geeft niet, het is ook een kut ziekte.’’

Lotte vroeg, ‘’Misschien een rare vraag. Gaat het altijd achteruit? Of kan het ook beter gaan?’’

‘’Nee Lotte. Het gaat nooit beter. Het is éénrichtingsverkeer, naar beneden dus. Het enige wat we niet weten is de snelheid. En er is ...

... geen behandeling die ervoor kan zorgen dat het stopt.’’

Het bleef weer stil.

Kelly schudde zachtjes haar hoofd. ‘’Dit is echt serieus een kut ziekte. Vreselijk dit.’’

‘’Ja, Kelly. Dat is zeker. Maar er zijn wel ergere dingen in de wereld hè. Er zijn genoeg ziektes die erger zijn dan mijn ziekte. Ik laat die ziekte niet mijn leven kapot maken. Nog meer vragen?’’

Er kwamen geen vragen meer. Ik zei, ‘’Oké, maar als jullie ooit weer vragen hebben, gewoon stellen. Ik heb er geen moeite mee.’’

Nick mompelde, ‘’Ongelooflijk, je bent echt sterk. Ik zou dit eerlijk gezegd niet kunnen.’’

Anna knikte. ‘’Ja, mee eens.’’

Ik lachte. ‘’Maar mensen, ik wil ook geen medelijden van jullie hebben. Ik zou het heel fijn vinden als jullie mij zoveel mogelijk als een normaal mens behandelen. Niet als gehandicapte. Zo voel ik me ook niet. Natuurlijk zijn er dingen waar ik hulp bij nodig heb. Maar komt wel goed.’’

Anna lachte ondeugend, ‘’zoals helpen met gaatjes zoeken?’’

Ik grijnsde. ‘’Bijvoorbeeld.’’

De rest van de avond was weer vanouds gezellig.

We zijn alweer in mei aanbeland. Mandy had belangrijk examen en was dus druk met studeren. Maar eerst stond het kampioenswedstrijd op de planning. Dit jaar was helaas een kort seizoen voor ons omdat er weinig teams in de competitie zaten. Het was een bewogen seizoen. We hadden een dramatische start waarbij wij de eerste vier partijen verloren hadden. Daarna vonden we gelukkig ons ritme weer en vochten we ons een weg terug ...