Een Beeldschone Huisgenote... - 36 - Sex Verhalen

Een Beeldschone Huisgenote... - 36

Buiten was het overal wit door de sneeuw. Dikke sneeuwvlokken vielen naar beneden. Het was koud, maar door de wind voelde het nog kouder.

Mandy en ik zaten aan tafel voor het ontbijt. Vandaag had ik een afspraak in het Radboud ziekenhuis in Nijmegen voor mijn jaarlijkse oogcontrole. Niets bijzonders voor mij, maar voor Mandy wel. Zij wilde per se meegaan. Ze had vrij genomen van haar stage. Vorig jaar was ik niet geweest vanwege het incident.

Bij het ziekenhuis aangekomen volgde Mandy me, ik kende de weg goed. Ik meldde me netjes bij de balie en daarna wachtten we in de wachtkamer.

We werden opgeroepen door Bianca, een van mijn vaste artsen. Omdat we bekenden waren, spraken we elkaar gewoon met onze voornamen aan. Ik stelde Mandy netjes aan Bianca voor. We gingen naar de kamer voor een gesprek. Daar stond een andere arts, Melissa, ook een van mijn vaste artsen. Melissa was een echte oogarts. Mandy en Melissa stelden zich netjes aan elkaar voor. We schoven aan tafel en kregen een kopje koffie.

Melissa had het dossier bij de hand. Daar zaten mijn uitslagen in van de afgelopen jaren.

Bianca glimlachte. ‘’Zo, je hebt dus een vriendin.’’

Ik lachte. ‘’Ja en hoe. Ik ben heel blij met Mandy. Ze is een lieve meid.’’ Ik keek Mandy aan die glimlachend terugkeek.

‘’Ik vind het heel leuk voor jullie! Veel geluk toegewenst namens ons.’’

‘’Dank je wel, Melissa. Helaas is zij soms bloedirritant.’’ Mandy keek mij verontwaardigd aan. ‘’Ga je alleen maar slechte dingen ...

... over mij vertellen?’’

‘’Ik zou het maar niet doen. Anders wordt het een lange dag.’’ Bianca en Melissa lachten. Mandy zuchtte diep.

Bianca vroeg, ‘’Nou, zullen we maar beginnen? Hoe gaat het met je?’’

‘’Het gaat goed. In de afgelopen jaren is er veel gebeurd.’’

De artsen knikten tegelijk. Melissa zei, ‘’Ja, we hebben het ook op het nieuws gezien. Wat heftig voor je. Maar zo te zien gaat het weer helemaal goed met je.’’

‘’Ja, gelukkig wel.’’

‘’En, hoe gaat het met je zicht?’’

‘’Ik denk dat mijn zicht hetzelfde is gebleven. Ik weet het niet zeker, ik kan me alleen niet herinneren hoeveel ik twee jaar geleden zag.’’

‘’Oké, dat is wel positief. Maar geen dingen waar aan je merkt dat het de laatste tijd wat moeilijker gaan?’’

Ik dacht even na. ‘’Niet dat ik weet.’’

Mandy zei, ‘’Danny? Je kon de laatste tijd niet zo goed meer gamen?’’

‘’Ja, dat is waar. Maar dat zal wel komen doordat ik uit vorm ben. Ik raak mijn playstation amper aan de laatste tijd.’’

Melissa humde. ‘’Dat is wel goed om te weten, Danny. Het kan ook zomaar zijn vanwege je zicht. Daar komen we straks wel achter. Welk spel speel je?’’

‘’Call of Duty, een schietspel.’’

‘’Waarin ben je slechter geworden? Kun je moeilijker richten of?’’

‘’Nee, ik zie de poppetjes vaak te laat. Dan ben ik al dood voordat ik wil schieten.’’

Bianca humde kort. ‘’Ja, dat heeft waarschijnlijk met je zicht te maken. Maar daar komen we straks achter.’’

In een andere kamer zat ik op de stoel. ...