Mini - 131 - Sex Verhalen

Mini - 131

... nee meneer, dat schrijf ik niet als ‘overwerk’, maar dat is gewoon economisch. Dan kunnen we gewoon met één auto naar het werk.” Ze keek me aan en fronsde. “En waar zit jij aan te denken, meneertje? Je hebt een smerig glimlachje op je gezicht!” Ik lachte nu voluit. “Dan kunnen we de toiletten op de vierde verdieping eens…” Verder kwam ik niet.

“KEES JONKMAN!!”

“Je laat me niet uitspreken, schat… Ik wilde zeggen: Dan kunnen we de toiletten op de vierde verdieping eens schoonmaken. Zien er niet uit, heb ik laatst gezien.” Joline snoof. “Je liegt dat je zwart ziet, rotzak. Ik moet wel héél erg wanhopig zijn om me in de toiletten op mijn werk te laten…” Verder ging ze niet. “Je bent nog steeds een net meisje, Jolientje…” Ze knikte. “Klopt. Ik heb er wat moeite mee om plat te zeggen dat ik me niet op m’n werk wil laten neuken. Dat soort taal bewaar ik voor m’n vriendje. In ons huis. Tijdens hele intieme momenten. Dán kan ik er van genieten. Niet ’s morgens vroeg om 06:35 op de A15 vlak voor de afslag Vuren.” Ze keek me aan. “Goed begrepen, Kees?” Ik knikte. “Dus vlak voor de afslag Gorinchem kan het weer wel?” Ze zuchtte demonstratief. “Sóms hé…” Ik grinnikte. “Flauw hé? Ik zal je niet verder pesten, schat. We zijn er bijna. Even afkicken van die gedachten.”

Vijf minuten later stapten we uit en liepen snel naar binnen; er stond een bijtende oostenwind. We werden welkom geheten door

Anneke

, een van de nieuwe receptionistes. Nou ja, nieuw… Ze werkte hier sinds dat ...

... Joline bij DT was gaan werken. “Goedemorgen samen! Ook weer de weg naar Gorinchem kunnen vinden?”

“Hoi Anneke”, antwoordde Joline, “Ja, ik snap ook niet hoe hij het elke keer flikt, maar telkens komen we hier uit. Terwijl ik elke morgen zeg dat hij naar een of ander warm oord moet rijden omdat ik lekker in de zon wil liggen. Nou ja, we doen het er maar mee.”

Ik boog me over de receptie-desk. “Anneke, de reden is natuurlijk dat ik de knapste receptioniste van dit gebouw zo graag wil zien. Maar dat moet je niet aan háár vertellen, anders slaap ik weer in de garage. Kan ik voor jou koffie meenemen?” Ze lachte. “Dank voor het compliment. En geef mij maar een espresso. Zwart.”

Joline keek me bij de koffie-autmaat aan. “Jij maakt vorderingen, meneer. Je loopt te flirten met knappe dames. Een half jaar geleden had je dat niet gedurft.” “Klopt. Een half jaar geleden zou ik doodsangsten hebben uitgestaan; bang voor een afwijzing. En Anneke weet dat ik alleen maar loop te geinen en écht geen pogingen doe om haar te versieren. Zeker niet met jou naast me.” “Goed zo, Kees Jonkman. Als je dát maar in de gaten houdt. Je bent van mij.” Haar ogen fonkelden en ik keek haar recht aan. “Dat weet ik en daar ben ik héél blij mee.” Ik trok Joline naar me toe en kuste haar kort.

“Hé! Is dat gelebber een beetje afgelopen? Dat doe je maar in je eigen tijd, ja!” Fred stond plotseling naast ons. “Verdorie Fred… Ik heb al vaker gezegd: hou eens op met de verkenner uithangen. Trek eens schoenen ...