Mini - 133 - Sex Verhalen

Mini - 133

... best; van directeur/eigenaar van een juridisch adviesbureau met 15 medewerkers afgezakt naar freelancer voor een derderangs advocatenbureau in een smoezelig kantoortje in een deporabele wijk in Arnhem is geen fijne loopbaan hé? Zaken doen met louche lui... Uw loopbaan als advocaat staat op het randje mevrouw. Ik hoef alleen maar één duwtje te geven en u kunt uw toga voorgoed uittrekken. Nou ja... U droeg 'm toch al niet zo veel meer, want u liet de vuile zaakjes wel over aan de jongens van Justicia. En dan kwam er geen rechtszaak, toch? En de smoes dat uw eigen kantoor wordt verbouwd… Ach mevrouw, hou op met die onzin en belazer een ander.” Joline keek rond. “En u heeft nog steeds niet geleerd om op te ruimen. Wát een zootje…”

Zomers was van wit rood geworden. “Er uit! Er uit! Allebei! Of ik roep de politie!” Ik grinnikte. “Misschien moeten we maar even hier blijven, schat. Gaat het balletje misschien pas écht rollen.” Joline schudde haar hoofd. “Nee Kees. Ze heeft nog een boodschapje over te brengen. Naar de pa van haar cliënt, naar haar vriendje de ‘gerechtdeurwaarder’ zonder ‘tussen-s’ en haar vriendjes van ‘Incassobureau Justicia’ met een ‘c’ in plaats van een ‘t’.”

En met een blik op Zomers: “En dat gaat u doen zodra wij weg zijn, mevrouw. Kom Kees, we gaan. Mevrouw had geen tijd voor uitloop zei ze. En we zitten al tien minuten in de tijd van de volgende cliënt. Hoewel… Ik ze niemand in de wachtkamer, dus zo druk is het niet. Nou ja, dan kan ze mooi haar ...

... kantoortje opruimen."

In de deuropening draaide ik me om. Ze zat nogal bleek achter haar bureau. “Dit is de laatste keer dat onze wegen elkaar kruisen, Zomers. Je weet nu een beetje wie je tegenover je hebt. Jij en je vriendjes maken mensen bang en 'verdienen' daar hun geld mee; nu is het tijd voor jou om bang te worden.

Bij deze de waarschuwing: als een van je vriendjes het gore lef heeft om één poot over de drempel te zetten zonder mijn toestemming, nuttigt betrokkene zijn volgende ontbijtje via een plastic slangetje. In het ziekenhuis. Als hij dat al haalt. En daarna ga ik eens na wie hen die opdracht heeft gegeven. Die persoon ligt vrij snel daarna óók op de Intensive Care. Oh ja, en die boodschap mag je ook aan je cliënt doorgeven. En zijn rijke pa.”

Ik liet Joline voorgaan en knálde de deur achter me dicht. Het glas trilde in de sponningen. Joline gaf me een arm toen we naar de auto liepen. Eenmaal ingestapt keek ze me aan en zei: “Zo. Die heeft wat om over na te denken.” We reden zwijgend Arnhem uit. Joine zat op haar mobieltje te typen. "Zo. Fred even een appje gestuurd dat we weg zijn. Verder niks. Hij weet wat het betekent." "Dat hij nu achter zijn PC gaat zitten luistervinken..."

Joline knikte. "En aangezien dit ook enigszins op het werkterrein van zijn vriendin ligt, zou het met niet verbazen..." Ik vulde haar aan. "...dat

Wilma

op z'n schoot zit en mee kijkt. Dat moet dan een héle stevige bureaustoel zijn, schatje..." Ze giebelde.

Op de snelweg ...