De Gezusters Santegoed... - 34 - Sex Verhalen

De Gezusters Santegoed... - 34

... mee, ze had een bespreking in de kerk. Maar we moesten eerst bij de ouderling Theo Wintsema langs, om hem op te pikken. Het zou een erg lange bespreken worden, maar mijnheer Wintsema kon zijn vrouw niet zo lang alleen laten, omdat die erg ziek was. Ik moest dan maar op haar passen, en als ze iets nodig had, moest ik dan haar man gaan halen. Dat had ik al eens vaker gedaan, maar meestal was er dan ook Melissa bij. Maar nu waren we alleen. Mevrouw Wintsema,

Joke

, was haar naam, was erg ziek, maar ze hield erg veel van klassieke muziek. We luisterden dan altijd samen naar die muziek, en dat vond ik echt prachtig! Ik had nog nooit zulke mooie muziek gehoord! Maar juist die avond, gebeurde er iets, wat ik nooit meer zal vergeten. De platenspeler ging kapot, en Joke was ontroostbaar. Toen vroeg ik haar, of ik dan voor haar mocht zingen, en dat vond ze goed. Ik had die muziek meer dan genoeg gehoord om de teksten van buiten te kunnen zingen. En dat deed ik zo goed, dat Joke met tranen in haar ogen zat te luisteren. Toen ik klaar was, sloot ze me in haar armen, en zei me, dat ik er absoluut meer mee moest doen. Ze vond, dat ik de stem van een engel had.’

Ik glimlach en zeg: ‘Dat dacht ik nou ook, toen ik je voor het eerst zag zingen, daar op het kerkplein.’

Chantal glimlacht. ‘En ik dacht, waar komt Melissa nu weer mee aanzetten! Je was een absoluut onbekende, en toen begon je ook nog met haar te kussen, zo voor het oog van iedereen! En dat maakte me wat jaloers, want ...

... ik vond je best knap. Maar goed, ik raak van mijn verhaal af.’

Ze herpakt zich even, hoewel ik nog wel wat vragen over dat andere deel van het verhaal heb.

‘Joke vond dat ik echt een mooie stem had, en heeft toen geregeld, dat ik zangles kreeg. En ik ging iedere week trouw bij haar langs om voor haar te zingen. Lang heeft ze er niet van kunnen genieten, een half jaar later is ze gestorven, maar ik moest haar toen aan haar sterfbed beloven, dat ik moest leren zingen. Dat heb ik ook gedaan, want het was mijn lust en mijn leven! Gelukkig zagen pap en mam ook in, dat er in mij een zangeres kon steken, dus stuurden ze me naar het conservatorium. Dat ging overigens ook niet zonder slag of stoot, want ik heb er veel voor moeten praten om mijn ouders te overtuigen. Je weet wel, mam wilde me niet naar Zwolle laten gaan. Ik moest maar met de trein op en neer pendelen. Maar dat wilde ik weer niet. Je begrijpt dat verhaal wel, dat heb ik je al eens verteld.’

Ik knik. ‘Ja, dat heb je me dus wel verteld. Dus als ik het goed begrijp, ben je dus zangeres geworden, door een belofte aan een vrouw, die op sterven lag?’

Chantal knikt. ‘Maar ik denk, dat ik het anders ook wel gedaan had. Maar niemand weet, dat ik ooit die belofte heb gedaan. En eigenlijk heb ik die belofte ook wel min of meer verbroken, omdat ik me nu toeleg op zanglerares en dirigente. Maar daar voel ik me niet zo schuldig over, omdat ik toch met muziek en zingen blijf bezig houden. Dat zou Joke ook goed gevonden ...