Martina - 3 - Sex Verhalen

Martina - 3

... zijn rug. Het laken tot op zijn middel opgetrokken. Zijn borstkas ging regelmatig op en neer. Martina glimlachte. Wat een geweldige man!

Zachtjes stond ze op en liep naar de badkamer. Na zich opgefrist te hebben, liep ze naar de keuken. Ze zag koffie en thee. Wat drinkt Vito eigenlijk ’s morgens? Ze wist het niet. Dan maar koffie, net als zij. Ze vond ook brood en in de koelkast wat kaas. Ze belegde één boterham met kaas en sneed de boterham diagonaal in tweeën. Toen ze terugkeerde in de slaapkamer zat Vito rechtop. “Goede morgen, ik miste je nu al,” zei hij met een lach. Terwijl hij even in de badkamer was, maakte Martina het bed gezellig. Naast elkaar aten ze hun boterham en dronken hun koffie. Er werd niet gesproken. Toch was de sfeer verre van ongemakkelijk. Alleen het bij elkaar zijn ervaarde Martina als zo fijn. Ze pakte zijn hand.

“Vito, het is zo heerlijk om bij jou te zijn, maar...” Ze zweeg. Vito zei niets en wachtte geduldig. Martina vervolgde: “Ik heb twee keer moeten liegen om samen te kunnen zijn. De eerste keer met mijn vriendinnen, en nu met mijn moeder. Ik heb er geen moment spijt van, want ik vind het echt, echt heerlijk om met jou te zijn.” Ze bracht zijn hand naar haar mond en drukte er kusjes op. “Alleen.. eh...hoe nu verder?”

Vito streelde haar gezicht. “We zijn nu inderdaad twee keer samen geweest. Het waren de mooiste dagen uit mijn leven. Je bent lief. Je bent zo aantrekkelijk, maar vooral, Martina, vanaf het eerste moment in mijn café ...

... klikte het tussen ons en het werd alleen maar beter.”

“Je zegt mijn café?”

“Ja, Seaview is van mij.”

Nu snapte Martina waarom er niet afgerekend hoefde te worden. ‘Ze kennen me hier’ had hij alleen maar gezegd. Martina hield stil. Nu wachtte zij hoe hij verder zou gaan.

Vito keek haar ernstig aan. “Ik wil je niet verliezen,” zei hij.

“Ik jou ook niet. Absoluut niet,” antwoordde Martina zachtjes, “maar ik heb tijd nodig. Ik moet alles op een rijtje zetten. Hoe het verder moet met jou en Anton, mijn man. Met mijn leven dat ik al zovelen jaren leid? Ik weet het niet.”

Vito knikte. Hij begreep het maar al te goed.

Martina keek hem in zijn ogen en stelde de vraag die ze gisterenavond in de badkamer had geformuleerd. “Vito, hoe zie je mij? Ik bedoel: wat ben ik voor jou? Wat wil je met mij?”

Uit het antwoord dat hij gaf, wist Martina dat hij er al over nagedacht had. “Lieve Martina, jij bent alles voor mij. Mijn liefste vriendin, mijn minnares, mijn verlangen, mijn alles. Als jij straks weg bent, weet ik nu al dat ik je zal missen. Nee, ik wil geen druk op je leggen, maar je alle vrijheid geven. Maar wat ik het liefste wil, is dat jij bij mij bent. Dat we samen zijn.”

Hij was stil. Toen lachte hij. “Hoor mij nu! Jij bent 38, ik ben 43, maar we praten als een stelletje pubers.”

Martina lachte niet. Ze antwoordde: “Romantiek is niet aan leeftijd gebonden.”

“Dat is zo, je hebt gelijk.” Hij boog zich naar Martina toe en omhelsde haar.

“Geef me tijd, Vito. ...