Martina - 3 - Sex Verhalen

Martina - 3

Wat kan het leven soms toch een wonderlijke wending geven. Nog maar twee dagen terug had Martina Vito ontmoet in het strandcafé Seaview op de boulevard. Vanaf het eerste moment was haar gevoel voor hem goed. Hij had haar naar zijn weekendhuisje gebracht, waar ze de nacht hadden doorgebracht. En nu, twee dagen later was ze weer bij hem. Waarom? Omdat ze het wilde! Dit keer was ze in zijn huis in de stad. Hij had haar verrast met een verwarmd buiten zwembad. Martina voelde zich zo prettig bij deze man, die haar alle aandacht gaf en haar keer op keer wist te verrassen.

Na het zwemmen had Vito haar zijn ochtendjas gegeven. Te groot natuurlijk, maar wat maakt het uit! Toen ze fris gedoucht en met geföhnde haren de kamer in liep, zat Vito op de bank al op haar te wachten. Hij had zich niet aangekleed. Op het tafeltje stond een schaal met stukje kaas. Old Amsterdam! Vito verontschuldigde zich dat hij geen Italiaanse kaas in huis had. Kleine augurkjes lagen erbij. Ze vond het zo lief. Haar man had dat nog nooit gedaan. Ze schudde haar hoofd. Ze moest niet vergelijken. Anton is Anton en Vito is Vito. Iedereen is anders!

Vito klopte op de bank. Hij ging dwars zitten. Rug tegen de bankleuning. Zijn rechterbeen gestrekt, zijn linker op de grond. Martina ging tussen zijn benen liggen. Haar hoofd rustte op zijn borst. Galant presenteerde hij de schaal. Martina nam een augurkje en een stukje kaas. Daarop zette hij de schaal weer weg, maar trok wel de tafel dichter naar hen ...

... toe, zodat ze zelf kon pakken. Ze dronken van de wijn. Martina zuchtte. Ze voelde zich zo heerlijk ontspannen.

“Sigaretje?” vroeg hij.

“Dat zou lekker zijn, maar ik heb ze niet bij me.” Hij zei niets. Hij tastte in de zak van zijn ochtendjas en haalde een pakje sigaretten te voorschijn. Haar merk! Daar had hij dus ook aan gedacht, ging het door haar heen. Hij stak een sigaret voor haar op. Zelf nam hij er ook een. Niet van zijn eigen merk, maar uit haar pakje. Stil zaten ze op de bank. Af en toe namen ze wat te eten of een slokje drinken.

“Vind je het fijn om hier te zijn,” vroeg hij toch wel onverwacht.

“Ik vind het geweldig. Ik zal dit nooit meer vergeten.”

Hij drukte een zoen in haar haren die geurden naar zijn shampoo.

“Vito,” begon Martina, “heb jij na het overlijden van je vrouw nooit meer een ander gehad?”

“Jawel. Twee keer zelfs. Maar beide keren duurde het maar kort. Ze waren niet de juisten voor mij.”

“Dus in al die jaren... dan ben je wel veel tekort gekomen.”

Hij lachte. “Bedoel je sex? Dat valt wel mee, hoor, ik heb best zo m’n.. hoe zal ik het zeggen.. m’n avontuurtjes gehad.”

Ook Martina lachte.

“Wat doe jij eigenlijk voor werk?”

“Ik zit in de horeca. Daar kan ik goed van leven.”

Ze knikte. Denkend aan zijn weekendhuisje en deze bungalow met zwembad moet hij er inderdaad goed van leven.

“En jij?” vroeg Vito.

“Nou, ik heb een man, zoals je weet. En verder ben ik huisvrouw.”

“En hoe gaat het tussen jou en je ...