Korfbal - 55 - Sex Verhalen

Korfbal - 55

... centimeter dik waren. De kooi bestond uit twee delen, die verticaal scharnierden, zodat de kooi als een boek open kon. Als de kooi gesloten was, had de bovenkant van de kooi een uitsparing voor de nek van degene die er in zat. Het ‘slachtoffer’ kon op de bodem zitten, waarbij de benen er aan de onderkant uit bungelden. Ik had er wel eens ingezeten en ik vond het een intimiderend ding. Daarom hadden we deze voor Jolanda gekozen.

Ik moedigde haar aan en zei: “Je kan er zelf in gaan, maar we kunnen je er ook in slaan, wijf!”

Schuchter ging ze in de kooi zitten en ik sloot de kooi achter haar rug met een pen, die ze zelfs zonder slot niet eens los kon maken.

De tralies die rondom in haar nek prikten, zorgden er voor dat ze haar hoofd alleen een beetje kon draaien. Elke andere beweging liet een tralie in haar vel prikken.

De onderkant van de kooi bestond uit ruw betonijzer, wat heel ongemakkelijk zat.

Toen de kooi gesloten was, hees ik hem een paar meter op en ze bungelde. Ik zag paniek in haar houding, maar daar lette ik verder niet op. Ik wenste haar een goede overdenking en ik startte het vooraf opgenomen geluidsfragment. Daarin werden haar vroegere zonden opgesomd, samen met de gevolgen die dat allemaal voor anderen had en hoe ze zich op dit moment liet bekijken via de webcam en wat dat met anderen deed. De impact op haar ouders werd wel genoemd, maar werd niet aangedikt. We hadden het zo geregeld, dat de tekst in de loop van de komende uren een beetje ...

... anders zou worden, zodat geleidelijk de slechte dingen niet meer centraal zouden staan, maar juist de mogelijke oplossingen.

Haar polsen boeide ik en ook haar enkels deed ik aan elkaar. Ze kon haar vingers niet in haar oren stoppen. Ze kon zich niet meer in haar haren kroelen. Ze was veroordeeld om in dezelfde houding te blijven zitten, terwijl de tralies onder haar billen in haar vlees sneden en de temperatuur haar naakte lijf constant deed beven.

Al na twee minuten krijste ze het uit van paniek. Ze wilde er uit, ze kon het niet aan, enzovoort. Na een paar minuten liep ik met mijn mysterieuze kleding de ruimte weer in en bleef wachten tot ze weer een beetje normaal deed. Toen zei ik: “Ik nam aan, dat je zou beseffen dat een heropvoeding een beetje lastig zou zijn, maar blijkbaar heb je wat meer uitleg nodig. Je zit hier omdat je van je leven nog helemaal niets gemaakt hebt. Dat ga je straks beseffen. Ook ga je bedenken hoe je dat kan veranderen: hoe je echt waarde kan hebben voor de mensen om je heen”.

Ze wilde gaan protesteren, maar ik liep weg en wijselijk hield ze haar mond. De komende uren werd er een stortvloed aan zalvende woorden over Jolanda heen gestort. Eerst werd ze de put ingepraat, maar heel langzaam werden er lichtpuntjes aangegeven. Met dank aan de afstudeerders van de opleiding van Kyara hadden we deze geluidsband op korte termijn kunnen maken en deze zelfde afstudeerders waren nu de hele tijd aan het monitoren hoe Jolanda op dit alles reageerde.

Na ...