De Engel Des Doods - 7 - Sex Verhalen

De Engel Des Doods - 7

... spelletje niet meespelen, haar honger voeden. Ze zou zich stoer gedragen, ook al trilde ze vanbinnen van angst.

‘Aardig zijn. Dan klets je je hier misschien wel uit.'

"Luister, Erika, laat me gaan, dan staan we quitte. Ik zal me nooit meer met je leven bemoeien. Je mag Marc hebben, ok? We vergeten wat er gebeurd is..."

Erika keek haar aan met een neutraal gezicht. "Daar is het te laat voor. Ik heb die twee anderen ook vermoord. Er is geen weg terug nu."

Myriam zweeg in volle verwardheid.

‘Die twee anderen? Over wie heeft ze het?’

Als een donderslag bij heldere hemel drongen de woorden van Erika bij haar binnen. Angst, koud en absoluut, sijpelde haar hele lijf in. Er moest iets zijn... een uitweg. Iets wat ze kon zeggen. Doen. Smeken.

"Alsjeblieft, Erika. Ik doe alles voor je." Haar woorden stierven weg toen ze de uitzichtloosheid van dit alles inzag. Haar borst verkrampte en de wanhoop bemoeilijkte haar adem.

Paniek borrelde op, maar Myriam onderdrukte het uit alle macht. Erika was een monster, ze zou haar doden, dat was duidelijk. Het was waanzin, dit kon bijna niet waar zijn. Maar toen dacht ze aan de andere twee slachtoffers: Saartje en Evy. Zij hadden ook geleden, waren ook vermoord. Ze zag Evy weer voor zich. Dood in bad. Die gruwelijke inkervingen in haar borsten: ‘Love U 2’ stond er geschreven.

‘Wat heeft dit met liefde te maken? Ze haat me hartsgrondig. Wat zouden de anderen haar hebben aangedaan dat ze er zo voor werden gestraft?’

"Dit ...

... kan je niet zomaar ongestraft doen." Myriam trok wild aan de touwen. Die waren dik en de knopen gaven niet mee. Ze zat gevangen.

"Tot nu toe is dat wel zo en dat zal altijd zo blijven."

Myriam besefte dat ze hier zou sterven. Toch stak ergens van diep van binnen hoop op. Ze stak haar kin vooruit. "Marc komt me heus wel zoeken."

"Hij gaat je nooit vinden. Niemand gaat je hier vinden. Accepteer het maar: je bent van mij."

Alles in haar werd doodstil. Het was waar. Niemand zou haar komen redden. Ze dacht aan haar kinderen, haar vader en moeder en zelfs haar man. Iedereen om wie ze gaf. Ze zouden zich afvragen waar ze was. Maar niemand zou haar hier vinden. Er kwam een snik omhoog in haar keel. "Trut, ik haat je."

Erika haar mondhoeken kwamen omhoog en haar ogen lichtten op. Ze vermaakte zich en dat was angstaanjagend.

“Schreeuw zoveel je wilt. Niemand zal je horen. Niemand zal je redden.” Erika bukte zo diep dat Myriam alleen haar kille ogen nog kon zien. Erika haar handen verstrakten en haar duimen schoven naar de holte van Myriam’s keel. Ze kneep hard en Myriam begon te kronkelen.

“Ben je klaar om te sterven?”

Myriams handen haalden zo veel mogelijk uit naar Erika en haar nagels krabden over haar huid. Er was paniek in haar ogen te zien toen ze naar adem snakte. Toen veranderde iets in haar ogen: afgrijzen gecombineerd met de overtuiging dat ze ging sterven. Haar handen klauwden, haar mond stond wijd open terwijl ze wanhopig om adem streed. Volhouden, ...