Mini - 63 - Sex Verhalen

Mini - 63

... Jonkman uit Veldhoven?"

Hmmm... formele stem. Dat kon ik ook.

"Dat is correct."

"Meneer Jonkman, kunt u uw militaire registratienummer even noemen?"

Wat is dit dan? Oh, wacht even... de KMar...

Ik gaf hem mijn registratienummer.

"Oké, dank u wel, nu weet ik ten minste dat ik de juiste persoon aan de lijn heb. U spreekt met luitenant Marsman, Koninklijke Marechaussee, BSB. Meneer Jonkman, kunt u morgen naar Soesterberg komen, zodat ik uw versie van het verhaal van gisteren kan horen?"

"Luit, ik had gisteren al een waarschuwingsbevel gekregen hiervoor dus: ja. Ik neem aan dat u mevrouw Boogers, Luitenant Boogers en de heer van Laar ook wilt spreken?"

Het was even stil. "Inderdaad." Dan zal ik die even inlichten. Hoe laat moeten we waar zijn en hebben we toiletartikelen en pyama's nodig?"

Hij schoot in de lach. "Het laatste absoluut niet. Om een uur of elf bij de oude poort van vliegbasis Soesterberg, schikt dat?"

"Dat gaat lukken."

"Mooi, dan zien we u morgen. U wordt verwacht en de koffie staat klaar."

"Roger luit, ze zullen er zijn."

Ik hing op en liep naar het backoffice om Joline en Fred in te lichten. "Schat, bel jij Ton?" Ze knikte.

"Ik ben benieuwd...", zei Fred. "Ik ook, makker. Maar we blijven niet logeren, da's al heel wat."

Hij grinnikte.

De rest van de dag verliep zonder veel incidenten. De middagwandeling gebruikten we om alle plooien na 'het geintje' nog even glad te strijken en de middag ging snel voorbij. Voordat ...

... ik het doorhad kwam Joline me halen. "Kees, het is half vijf. We moeten richting huis: loopgroep!" Ik pakte mijn spullen bij elkaar, sloot de computer af en ging met haar mee. Marion stond in de hal te wachten met een weekendtas.

De rit naar huis verliep wat stiller dan normaal of met Angelique op de achterbank. Joline en ik waren niet van plan om onze gewone plagende conversatie te voeren met een vreemde erbij en Marion hield ook haar mond. Behalve een aantal sociaal wenselijke antwoorden zei ze niets.

Thuisgekomen zetten ik wat brood en melk op tafel. “Nu even wat lichts eten, na het lopen volgt de warme hap.”

Marion deed een greep in haar weekendtas. “Dan ga ik de accu even opladen…” Er kwam een blikje Redbull naar boven. “Ho, mevrouw. Da’s absoluut het verkeerde spul. Je maag moet wérken. Is niet alleen maar doorgeefluik of rioolpijp. Wég met dat spul. Als je behoefte aan energie hebt: twee boterhammen met hagelslag doen bijna hetzelfde en bevatten veel minder suikers en cafeine.”

Ze keek me aan. “Ik mag toch zelf wel bepalen wat ik eet of drink?” Ik knikte. “Ja hoor. Buiten onze deur. Ben je hier binnen en wil je meelopen ga je je aan mijn regels houden. Als je dat niet wilt: ook prima, maar dan wens ik je een fijne terugreis.”

Ze mopperde nog wat, maar legde het blikje weer in haar tas. “Heb je er nog meer bij je?” Ze knikte. “Drie.”

“Dan zijn die drie blikjes morgenochtend onaangetast. Dicht en vol. Is er eentje leeg, breekt de pleuris uit. En je weet ...