Michelle 6 - Sex Verhalen

Michelle 6

... maanden te leven heb.” Joost zit voor zich uit te staren en zijn gedachten malen. Zijn vader, haar eigen man, was ook aan longkanker overleden. Veel te veel gerookt en hij had verwacht dat zijn moeder wijzer zou zijn. Niet dus. “Was papa geen les voor je?” “Ja jongen, dat had het moeten zijn, maar de verslaving was erger” en opnieuw steekt ze een sigaret op en krijgt weer een korte hoestaanval. “Luister Joost, jij leeft gezond volgens mij, ik hoop dat je dat blijft doen. Wordt oud en gelukkig, mij is het niet gegund.” Er valt een korte pauze. “Een tweede reden dat je hier bent is de erfenis. Je weet dat jouw vader mij goed verzorgd heeft achtergelaten. Wilhelm, mijn vriend, is echter schatrijk. Het geld dat hij maandelijks verdient krijgen wij samen niet op dus heb ik het geld van jouw vader nooit aangesproken. Door de rente is het zelfs nog toegenomen. Ook heb ik er nog een aardig bedrag vanuit zijn levensverzekering aan toegevoegd. Je vader heeft ook bepaald dat wanneer ik zou overlijden en jij zou nog leven dat het overgebleven geld naar jou zou gaan. Dat is wat ik je nu laat weten. Hier heb je een kopie van de brief die ik afgelopen week aan de notaris heb verstuurd. Daarin staat ook het bedrag en het is behoorlijk veel. Zeker als je ...

... bedenkt dat er ook voor jou nog een bijna even groot bedrag klaarstaat, zodra je afstudeert.” “Ik vind dat geld eigenlijk niet belangrijk, jouw leven is mij meer waard, we zien elkaar wel niet zoveel maar je bent nog te jong om je nu al te moeten missen.” Zijn moeder glimlacht, “dat is aardig van je jongen, maar Joost, mijn leven is niks meer waard, de ziekte in mijn lichaam is onomkeerbaar, evenmin kunnen de gezwellen worden bestreden, ik heb al verschillende uitzaaiingen.” Inmiddels is het acht uur en de huishoudster komt binnen. “Mevrouw, het is tijd.” “Ik weet het Elfriede, geef me nog een minuutje.” “Ik wil morgen nog verder met je praten, onder meer over mijn begrafenis en zo, tot wanneer blijf je?.” “Ik ben morgen nog hier. Maandagmorgen heb ik gereserveerd in de trein van tien voor tien. Een trein waarin ik tot in Arnhem kan blijven zitten.” “Dat is goed. Johan, onze chauffeur, brengt je wel naar het station.” Ze geeft een knikje naar Elfriede en die komt bij haar. Ze helpt haar uit de stoel en ondersteunt haar terwijl ze de kamer uitlopen. Joost kijkt haar na, de eens zo fitte vrouw die hij zich herinnert als zijn moeder is verworden tot een wrak, lopen kan ze bijna niet meer en met haar zesenvijftig jaren lijkt haar leven ten einde.