Mini - 33 - Sex Verhalen

Mini - 33

... wel wat vestjes in de aanbieding heb. En panty’s ook wel.”

De drie dames verdwenen. Rob zei: “Waar is die lange broek van mij gebleven?” “Heb ik in de keuken gelegd, Rob”, antwoorde Ton. “Oké, dan pak ik ‘m even.” Tot onze verwondering stond hij op en liep zonder te hinken of te kreupelen om het huis heen, richting keuken. Ik keek Ton aan en hij mij.

“Nu snap ik waarom die kusjes van Mel beroemd waren op het hele Amersfoortse Gymnasium… De genezing van de verlamde man op de sabbat in het Evangelie van Marcus is er niks bij!”

Toen de voormalig patiënt terug kwam lopen zei Ton dan ook: “Hé vriend, jij bent wel héél snel genezen hé?” Rob gniffelde. “Men zegt dat mannen héél goed kunnen simuleren in het bijzijn van een knappe vrouw. Men heeft gelijk. Ssssst… niet verder vertellen, anders staakt de zuster de behandeling!” We moesten grinniken.

Even later kwamen de dames terug, alledrie met een vest aan en panty’s. “Zo… da’s beter. Nu de kring nog wat kleiner maken, dichter om dat vuur heen. Gitaar erbij en vieze kampliedjes zingen.” Melissa lachte toen ze naast Rob ging zitten. “Hoe is het met de patiënt?”

Rob keek haar aan. “De pijn begint de kop weer op te steken zuster… Ik heb weer behoefde aan een snelle anti-pijn-behandeling. Hoeft niet perse op de au-plek. Oraal toegediend werkt het ook prima.”

Melissa bekeek hem kritisch. “Tja, dat krijg je ervan als patiënten zelfstandig hun broek op gaan halen in de keuken en ‘m aantrekken. Ik zag je wel lopen, ...

... mannetje: je hebt de hele tijd zitten simuleren!”

Ze gaf hem een stomp op de schouder en daarna een zoen. “Maar je bent wel een lieve patiënt hoor..” zei ze, toen ze de zoen beëindigde. Wij zaten het stel hoofdschuddend te bekijken.

“Nou, nou, nou, wat een liefde straalt er vanaf. Geen wonder dat de zorgpremie elk jaar stijgt”, zei Ton. “Daar heb jij geen last van, broertje… Zijne Majesteit betaalt jouw zorgpremie toch?” Joline was goed bij de pinken. Ton keek haar verwonderd aan. “Hoe weet jij dat?” Ze wees naar mij. “D’r zit hier een voormalig militair naast me, en die vertelt wel eens wat, weet je… Maar Rob, als jij weer zo goed kan lopen: wij hebben de hele avond jouw natje en droogje naar de zetel gebracht omdat jij zo nodig de zielepoot uit wilde hangen… Wordt het niet eens tijd dat je wat terug gaat doen voor ons? Ik heb nog wel zin in iets lekkers!”

Rob keek rond. “Nou ja, als ik toch al door de mand gevallen ben… Dames?” De dames kozen voor de rode wijn. “Er staat nog een volle fles op de keukentafel. Neem die maar mee.”

“En wat drinken de heren?” “Geef mij nog maar een Whisky. Die smaakt ook wel zónder koffie.” Ton sloot zich daarbij aan. “Dan verzoek ik de heren wel om straks hun tandjes bijzonder goed te poetsen”, zei Clara. “Ik heb geen zin in die dranklucht naast me!” Rob en ik keken haar aan. “Zeg zus, ik maak zelf wel uit of ik m’n tandjes poets…” zei ik droog.

En Rob vulde aan: “Heb

jij

er last van als ik m’n tanden niet poets? Of gaan jullie ...