Mini - 33 - Sex Verhalen

Mini - 33

“Ho, Ma! Zover zijn we nog lang niet! Ik heb Claar beloofd dat ik haar niet al te veel van haar studie zal afleiden, want anders valt ze wellicht in een diep financieel gat. En daar kan ik haar met mijn bescheiden luitenants-salaris niet uit redden.” “Dan had je maar een vak moeten leren, maat. In plaats van met 40 kerels achter je kont door de hei te rennen…”

Rob deed ook een droge duit in het zakje. “Overigens schijnt het in de zorg ook kommer en kwel te zijn. Ik heb al zeker een uur geen verpleegster in actie gezien die iets aan m’n verband deed,een neut inschonk of iets anders deed waartoe verpleegsters op aarde zijn.” Hij keek met een schuin oog naar Mel, die nog steeds naast hem zat.

Die reageerde nogal fel voor haar doen. “Oh? Is dat zo? En wie denkt meneer de eerste machinist dat er naast hem zit en nauwlettend al zijn primaire lichaamsfuncties in de gaten houdt? En neuten doe je met mate. En da’s iets anders dan ‘met je maten’. En als je er prijs op stelt: ik kan je pootje wel knevelen hoor… Maar dan ben je het morgen kwijt.”

Rob keek haar aan. “Ik dacht dat wij de strijdbijl begraven hadden, zuster.” “Dat klopt, maar als jij denkt dat ik mijn patiënten verwaarloos, word ik best wel pisnijdig!” Mel keek strijdlustig. “Kom maar hier met die poot van je, dan zal ik dat icepack nog eens vervangen.” Rob schudde zijn hoofd. “Doe maar niet. Dat zou het derde icepack zijn en mijn knie heeft ondertussen redelijk last van onderkoeling.

Als je een lap pleister ...

... of een snelverband op die schaafwond legt, heb ik dat liever, want die doet momenteel het meeste pijn. Maar eerst moet ik ergens heen waar zelfs de keizer te voet gaat. Excuseer mij voor een paar minuten, dames en heren.”

Hij kwam overeind, zette de ene voet voor de andere en gromde even. Mel sprong op. “Ik ga wel even mee met mijn patiënt.” Hij leunde op haar schouder en strompelde zo naar binnen.

Tony keek naar Ton. “Had jij je broer niet even kunnen helpen?” Ton lachte breed. “Ma, ik durf m’n neus eronder te verwedden dat hij, als het moet, kan lopen als een kievit. Trek je conclusies.”

Rob Sr. knikte. “Allemaal aanstelleritus simulantis. Héél gevaarlijk en besmettelijk… Wat denken jullie ervan? Karel? Chantal?” Ma keek zuinig. “Jullie kennen hem beter dan wij. Maar wij zien een Melissa die wel héél bijzonder uiterst uitzonderlijk vreselijk ontzettend zorgzaam is voor haar doen…Niks voor haar. ”

Pa was verstandig. “Mensen, niets forceren graag. Geen toespelingen, net doen of we gek zijn… Ze moeten er samen uitkomen. Kees, vertel eens een sterk verhaal. Doen we net alsof we aan jouw lippen hangen…” Ik begon een komisch verhaal uit mijn stagetijd in Gorinchem te vertellen. Maar toen ik klaar was, was het duo patiënt-verpleegster nog steeds niet terug.

Tony was óók slim. “Clara… Ga jij als bezorgde tweelingzus eens kijken. Voor hetzelfde geld is er écht iets. Zo niet: neem meteen een paar flessen wijn mee. Staan op de keukentafel. En kaas uit de koelkast… ...