-
Datenight - 6
Datum: 29-5-2021, Categorieën: Romantisch Auteur: Jefferson, Bron: Opwindend
... vriendinnen op het terras, was ze niet dat verwaande meisje, zoals ik nu over haar dacht. Ik liet die avond Boris uit en toen kwam ik er achter dat ze dat inderdaad niet was. Beneden tussen de winkels die al gesloten waren, zat een meisje op de grond voor de deur van de flat. Haar knieën opgetrokken en het hoofd tussen haar benen. Terneergeslagen. En dan schrik je wel even. Boris zag het niet veel later, had het ook niet gelijk door, maar daar zat dus Noa. Ik bleef even staan, op afstand, en toen Boris door had wie er echt zat en al begon te kwispelen, liet ik hem los. Geen enkele teleurstelling was bestand tegen de vrolijkheid van dit kleine harige monstertje. En ze had dan ook een reden om verheugd op te kijken toen ze doorhad wie z’n hond er haar aan het bespringen was. Ik was ondertussen naar haar toe gelopen en ze keek met grote ogen naar me op. Ik stak m’n handen uit, die ze pakte, en tilde haar overeind. ,,Hey, wat doe je hier?’’ vroeg ik haar dan meteen voorzichtig. ,,Ik dacht dat je weg was.’’ zei ze toen eerst. Ik had haar verteld over dat m’n familie hier weg wilde gaan. Ik had haar ook verteld dat ik liever nooit weg wilde gaan, maar dat leek ze vergeten toen ik niet meer reageerde na mijn eerlijke, maar ook wel onaardige bericht. Ik zag nu de onaardigheid er in… - We hadden Boris binnengezet en stonden op de galerij waar we keken naar de zon die in de verte onderging tussen de daken en boomtoppen van het kleine iets achtergelaten dorp. De duinen in de ...
... verte waren niet meer zichtbaar door het felle licht. Ik had haar in m’n armen en keek over haar schouder mee. Ze was stil al die tijd. Een glimlach op haar gezicht en als ik even controleerde of ze die glimlach nog steeds had, voelde ze dat direct en keek ze me kort ook even aan waardoor die glimlach alleen maar groter werd. Onze lichamen raakte elkaar wel aan, maar er was geen geforceerde druk en daardoor maakte dit het geheel lieflijk. Ik vond het magisch. Het was warm, bijna zwoel, en er is toch niets zo romantisch als samen naar de zonsondergang kijken. Ik vond van niet. Ze maakte me week. En dat was ook niet erg. Toen de zon onder was, bleven we nog even staan. Lekker knuffelen. Het werd iets cooler, en ze had geen jasje of truitje bij. Dus trok ze m’n armen maar wat meer over haar schouders heen en moest ik haar maar beschermen voor het frisse briesje. We zeiden maar weinig. We hadden al te veel gezegd, zo leek het. Soms is het beter niets te zeggen en niets te denken. Gewoon even genieten van het moment. Praten kon straks wel. Iets wat ze ook wilde voordat ze weer naar huis ging. En iets wat we dan ook deden. Want ik had nog wel een hoop vragen. Een minder wel. Ik durfde er nu wel weer vanuit te gaan dat ze me niet aan het lijntje hield. Daar had ze toch te veel haar best voor gedaan vanavond. - Ik had haar ten eerste om wat meer duidelijkheid gevraagd. Haar bijna gesmeekt gewoon in alle eerlijkheid te zeggen wat haar dwars had gezeten en hoe ze het allemaal voor ...