-
Stille Jongen 5
Datum: 27-3-2021, Categorieën: Romantisch Auteur: Jefferson, Bron: Opwindend
... misselijk. Ik wilde zo graag uitbrengen wat in me opkwam. Haar te vragen. Wat dan ook. Het liefst alles, en wel hier te plekke. Maar al hielp ze maar met een enkel handje. Op dit moment was ik zo ‘’hitsig’’, zoals Emily het zou noemen, dat ik het idee kreeg dat ik niet eens zoveel aanraking nodig had. Maar ik dacht er niet aan het nu zelf thuis te proberen. Enig trauma leek zich daar ontwikkeld te hebben. - Ze keek me steeds moeilijker aan en het was duidelijk dat ze doorhad dat ik niet helemaal lekker meer ging. ,,Wil je het laten rusten voor nu? Je hoeft ook pas weer te komen als het gaat, hoor.’’ zei ze dan weer lief en zorgzaam en zo stond haar gezicht nu dan ook. Ik draaide m’n hoofd weg. Want dit ging hem niet worden. Al had ik iemand, dan zou ze me nog gek krijgen zodra ik haar hier zou zien. ,,Misschien is het toch beter om te stoppen.’’ zei ik dan weer. ,,Nee.’’ zei ze dan duidelijk. ,,Laat me je helpen. Zo kom je er toch nooit vanaf.’’ ging ze er gelijk tegenin. Maar had ze het dan echt niet door. ,,Help me dan.’’ putte ik plots moedeloos uit. Zichtbaar aangeslagen hoorde ze me aan. ,,Je weet heus wel hoe je me echt kan helpen.’’ ging ik door. Even slikte ze en keek ze weg. ,,Je weet dat dat niet kan.’’ zachtjes uitte ze zich. Bijna teleurgesteld. Maar ze wist het dus wel! ,,Je weet het….’’ liet ik dan ademloos uit. Ze knikte. ,,Waarom doe je me dit dan aan?’’ vroeg ik haar, wat wel wat uitleg vereiste. ,,Als je weet… en dat jij de ...
... oplossing kan bieden. Maar je doet het niet. Dan doe je me dit aan. Dit komt ook door jou dan.’’ sprak ik haar nerveus toe, maar het klonk als een waarheid, al was ik zo vaag. ,,Je geeft met het idee dat je het dan wel zou willen.’’ sloot ik af. Een stilte volgde die het vermoeden deed bevestigen. - ,,Ik weet dat het verkeerd is.’’ zei ze daarna zachtjes. Ze keek me schuldig aan. ,,Het is vleiend. Ik vind het vleiend.’’ ging ze ook voorzichtig door. ,,En ik wil je echt helpen. Alles wat ik gezegd heb eerder, meende ik. Maar het voelt vreemd. Iets in mij.’’ Ik slikte, zij gniffelde starend in de leegte na haar woorden. Ze keek even naar de deur. Het glas wat de ruimte scheidde van de gang was vertroebeld. Je hoorde wat gerumoer, maar dat was van verder weg. - ,,Wat zou je willen dat ik doe?’’ vroeg ze me toen haast onhoorbaar, en duidelijk met spanning in haar stem. Haar mond stond ook ietsjes open en ze keek me vooral bezorgd aan. Maar ze had het gevraagd. Ik had het haast niet meer. Maar ik haalde alleen m’n schouders op. Wat verwachtte ze nou? Ze wist toch wie ik was en hoe sociaalincapabel ik was aangelegd. En dus lachte ze er ook om. Niet pestend, maar ook nu weer lief. Maar ze keek daarna ook bedachtzaam weg. ,,Ik zet mezelf voor schut.’’ sprak ze zich zacht uit over haar eigen gedrag. Ik kende dit maar al te goed. Ik deed niet anders. ,,Nee, hoor.’’ zei ik dan snel maar stil. ,,Je doet het prima.’’ gniffelde ik zelfs, en nu staarde ik de leegte in. ,,Was het ...