De Gezusters Santegoed - 23 - Sex Verhalen

De Gezusters Santegoed - 23

... opschieten met Joey, zeker niet nu Joey ouder is geworden, en vooral mondiger.’

‘Dat Joey niet kan opschieten met uw man, dat wisten we al. Maar dat uw man niet zijn echte vader is, dat wisten we niet.’

‘Dat wist Joey ook niet, totdat u ons opbelde. Het was de eerste keer, dat ik echt opstond voor mijn zoon. Ik zag de kans, die hem geboden werd, en ik wilde niet, dat Joey dat mis zou lopen. Fred heeft tot dan toe dat geheim voor Joey verborgen gehouden, maar toen niet meer. Je kunt je voorstellen, dat dit een enorme schok voor Joey is geweest.’

Joey zegt opeens: ‘Mam, ik wist het al veel langer. Fred heeft het me ooit een keer verteld, toen jij er een keer niet was. Maar ook toen was het geen grote schok. Want ik dacht al langer, dat ik echt onmogelijk een zoon van die man kon zijn.’

Ylke kijkt verrast. ‘Waarom heb je nooit iets gezegd?’

‘Omwille van jou, mam. Omdat hij jou, Ruud en Sanne wel goed behandelde. Ik snap wel, dat je nog steeds van hem houdt, maar hij en ik gaan absoluut niet meer samen. En zeker nu niet meer. Ik heb gezien, hoe het ook kan. John mag dan een vreemde zijn, maar hij heeft me meer liefde en genegenheid gegeven, dan Fred in negentien jaar heeft gedaan. Over jou kan ik niet klagen, je hebt gedaan, wat je kon en ik zal je ook nooit iets kwalijk nemen. Maar nu zie ik opeens een toekomst voor me, en dat laat ik me door niets of niemand meer afnemen. Ik heb al een keuze gemaakt. En die keuze zal ervoor zorgen, dat ik hier niet meer zo vaak ...

... ben.’

Ylke houdt haar zoon stevig vast.

‘En dat begrijp ik, jongen. Ik ben trots op je. Zo jong nog, en al zo volwassen. En dan heb je nu ook nog een vriendin, die ik waarschijnlijk nooit zal zien.’

‘Waarom zou je haar nooit zien, mam? Als Veerle het wil, zal ik heus wel eens vaker langskomen met haar. Ik ben nu bezig mijn rijbewijs te halen. Ik heb al een paar lessen gehad, betaalt met het geld, dat ik op zaterdag verdien.’

Ylke kan haar tranen amper nog bedwingen van trots. Haar zoon is in korte tijd volwassen geworden. Van een nietsnut naar een man. Ze laat dan haar emoties de vrije loop.

Ik begrijp, dat Joey en zijn moeder nu even tijd alleen nodig hebben en ik zeg tegen Chantal: ‘Ik denk, dat het tijd is om naar je ouders te vertrekken. Kom, we gaan.’

Chantal knikt. We staan dan op en bedanken Ylke voor de koffie.

‘Het spijt me, dat ik geen betere gastvrouw ben geweest.’

‘We nemen u niets kwalijk, we begrijpen heel goed, dat u nu even wat geëmotioneerd bent.’

Na een kort afscheid laten we Joey bij zijn moeder achter.

Een paar minuten later komen we bij Jolien en Joris aan. We zijn blij verrast, dat de tuin een complete metamorfose heeft ondergaan. Jolien is druk bezig in de tuin en onthaalt ons enthousiast.

‘Ah, daar zijn jullie! En? Wat vinden jullie van de tuin?’

‘Prachtig! Maar wanneer heb je dat gedaan?’

Jolien lacht. ‘Tja, als bijna al je kinderen opeens het huis uit zijn, dan heb je opeens veel meer tijd. En die tijd gebruik ik ...