Mijn Zesde Keer Vreemdgaan - Sex Verhalen

Mijn Zesde Keer Vreemdgaan

... het ziekenhuis. Ik wil weten wat er aan de hand is!” schreeuwde ik.

“Dat begrijpen we Rob. Maar dat kan nu niet. Jij krijgt niets te horen en je mag er niet bij, want je bent geen naaste familie. En daarbij zou je de situatie voor Chantal alleen maar verergeren. We weten niet wat er is gebeurt, hoe ze er aan toe is en hoe het verder zal gaan. Daarom moet jij je kalm houden. Daarom zijn wij hier, om daar voor te zorgen. Begrijp je me Rob?”

“Ik maak ‘m kapot. Ik sla ‘m hartstikke dood, hoor je me. Ik zal ‘m krijgen die lul,” schreeuwde ik helemaal overstuur.

“Ja, dat weten wij, en daarom houden wij je hier binnen, om te zorgen dat je kalmeert. Doe geen gekke dingen jongen, wij willen jou niet kwijt, hoor je me. Doe het voor ons, voor Chantal.”

“Maar wat moet ik dan verdomme! Ik kan hier toch niet blijven zitten en niks doen.”

“Je kunt niks doen, Rob. Chantal ligt in ’t ziekenhuis en Marco zit op ’t politiebureau. Wat wil je doen? Overal een hoop stennis schoppen en niks bereiken. Nee Rob. Jij blijft hier en wij houden je hier. Desnoods met geweld.”

In de tijd dat Linda op mij zat in te praten werd ik aan beiden kanten gestreeld en dit kalmeerde mij wel enigszins.

“Maar verdomme, ik begrijp ’t niet. Hij zou nog niet thuis komen.”

“Dat weten we, maar straks zal ik na gaan vragen of er iemand iets weet. Over een paar uurtjes begint het roddelcircuit op volle toeren te werken en misschien dat ik dan iets meer aan de weet kom.”

Zo brachten we de rest ...

... van de nacht door. Samen pratend, gissend en elkaar kalmerend. Dan huilde de een, dan weer de ander, en de potten koffie schoten er door. Toen het licht werd stonden we allemaal strak van het zwarte brouwsel. Oververmoeid zaten we allemaal dicht bij elkaar, maar van slapen wilden we niks weten. Antwoorden moesten we hebben, niet meer. Antwoorden op wat er was gebeurt.

Rond tienen verliet Linda ons om te gaan horen of ze iets kon ontdekken.

De twee anderen bleven bij mij en samen vielen we uiteindelijk in slaap, op de bank, tegen elkaar.

Een paar uurtjes later werden we wakker van de bel. Esther stond op en opende de deur. Linda.

“Dit is wat ik nu weet. Chantal is schijnbaar van de trap gevallen. Hoe weet ik nog niet. Marco is gearresteerd omdat ze denken dat hij er iets mee te maken had. Waarschijnlijk is Chantal de baby verloren, maar dat wist niemand zeker. Marco is rond ’n uur of twee thuis gekomen en even daarna hadden ze flinke ruzie. De buren werden er wakker van en niet veel later hoorden ze Chantal om hulp schreeuwen. Daarom hebben ze meteen 112 gebeld en de ambulance was er toevallig net eerder dan de politie. Dit is alles wat we tot nu toe weten.”

“Dank je wel Linda.”

“Rob, wij blijven vandaag bij je,” zei Esther. “Jij mag niet alleen blijven nu. Eerst gaan we even ’n frisse neus halen en dan zien we wel verder. De honden moeten nog even uitgelaten worden. Die weten ook niet wat er aan de hand is en ze zullen wel hoge nood hebben. Vooruit, wassen, ...