Awakenings 5 - Sex Verhalen

Awakenings 5

... verzameling rotsen die dicht op elkaar stonden. Ik ben niet zo’n held en zei dat ook.

‘Maak je geen zorgen, ik help je wel, het duurt maar even, dit is echt het laatste stukje. Geloof me, je zult er geen spijt van hebben’.

Met zijn hulp klauterde ik een aantal rotsen over en op een gegeven moment bereikten we een klein plateautje.

We gingen zitten.

Toen ik uitgehijgd was kwam ik er pas toe om echt goed om me heen te kijken. Het uitzicht was dus werkelijk adembenemend: overal waar ik keek zag ik bergen, ruwe rotsformaties van een wezenloze schoonheid, zonder enige vegetatie, en achter een van de bergen was heel lang-zaam de zon aan het ondergaan.

Ik werd er stil van en ervoer een grote innerlijke rust en kalmte die ik nog niet eerder had mo-gen meemaken.

‘Dat is nu mijn land, Sven’ zei Ashraf zacht naast me, haast fluisterend, ‘dit is mijn land waar ik zoveel van hou, en waarvan ik blij ben dat ik het aan iemand waar ik veel om geef mag laten zien’. We zaten dicht naast elkaar en dit keer was ik degene die m’n arm – zij het heel aarzelend – om hem heen legde. Ik voelde me meer dan ooit verbonden met hem, waar ik inmiddels van hield, o ja, waarom nog ontkennen? Maar ik zei niets.

De enige concessie die ik in verband met mijn gevoelens deed was dat ik enigszins ging verzit-ten, zodat ik nog iets korter tegen Ashraf aan kwam te zitten. Hij vond het blijkbaar niet erg, want hij bewoog verder niet.

Ik maakte m’n ogen tot spleetjes en probeerde zo – heel ...

... voorzichtig - richting ondergaande zon te kijken, wat een wonder! Ik voelde me intens gelukkig en was dankbaar dat ik in de gelegen-heid was gesteld dit mee te mogen maken. Ja, ik weet, het klinkt sentimenteel, maar geloof me: ik voelde dit op dat moment heel echt!

Ik voelde Ashrafs nabijheid op die plek heel direct, dus het was ook niet vreemd dat ik op een gegeven moment bespeurde dat er iets was.

Tersluiks keek ik opzij en zag tranen uit zijn ogen komen. Hij had waarschijnlijk gemerkt dat ik dat gezien had, want hij wendde zijn hoofd af. Ik kon niet anders dan hem steviger vasthouden.

‘Is er wat, lieve Ashraf?”

Het was er uit voor ik er erg in had, maar eerlijk gezegd kon het me niets meer schelen. Mijn vriend was verdrietig en ik wilde hem helpen.

Hij schudde zijn hoofd en keek de andere kant uit.

‘Ik ben je vriend, we kennen elkaar pas, maar toch: ik voel me intens met je verbonden. Ik ben je dankbaar voor…. Voor dit hier, voor alles wat je me de afgelopen dagen geboden heb. Ik geef om je, Ashraf, deel je verdriet alsjeblieft met mij!’

Stilte.

Na enkele seconden die eeuwig leken te duren draaide Ashraf z’n hoofd. De tranen liepen over z’n wangen en m’n hart bloedde.

‘Lieve schat, toe nou, zeg wat er is!’

Ik liet me nu echt gaan, en het kon me geen sodemieter schelen.

‘Goed dan. Het is heel simpel, lieve vriend, het is de natuur en al eeuwenoud en het heet: lief-de. Ik had niet gedacht dat het kon, maar het kan dus wel: ik hou van je, ja, je ...