Mini - 57 - Sex Verhalen

Mini - 57

... Een jas die haar een paar maten te groot was, een scheur in haar broek, vuile handen, een smerig gezicht en haar haren één grote stofbende. Maar een andere blik in haar ogen. Het arrogante niet meer zichtbaar; ze was duidelijk doodmoe, maar keek anders de wereld in. “Zo dame… Zo te zien heb jij vandaag kennisgemaakt met de harde werkelijkheid van DT.” Ze keek me kort aan en knikte. Ik keek naar Fred. Die stak achter haar rug een duimpje op. Ik beperkte me tot een neutraal “Mooi.”

We pakten de lift omlaag en eenmaal in het backoffice aangekomen draaide ze zich naar Fred om. “Dank u wel voor vandaag, meneer van Laar. Ik heb vandaag meer geleerd dan tijdens een jaar college.” Hij bromde. “Dat is je geraden juffie. En nu je eerst wassen. Zo kun je niet in het OV klimmen.”

Gonnie keek op. “Waar moet je heen?” “Werkendam… Niet zo ver.” “Rij maar met mij mee. Waar moet je exact zijn?” “Vlakbij het Fort. Aan de dijk.” “Oké. Dan nu wassen, ik wacht hier wel.” Marion verdween en wij keken naar Fred. Die begon zachtjes te lachen. “Straks, mensen. Als ze weg is. Ik ga nog een bak koffie halen. Willen jullie ook nog wat? Wij schudden ons hoofd. “Marion zal wel willen, denk ik.”

Die kwam na een minuutje binnen met een gewassen gezicht en gewassen handen. “Zo, dat ziet er beter uit”, zei Joline, “alleen zit er een scheur in je broek.” Ze haalde haar schouders op. Gonnie zei droogjes: “In ieder geval beter dan omgekeerd…” en Joline en ik schoten in de lach. Marion moest even ...

... denken en glimlachte toen ook flauwtjes.

Op dat moment kwam Fred binnen. “Zo juffie, een beetje opgeknapt? Hier, hete koffie met veel suiker. Heb je nodig.” “Dank u wel, meneer van Laar… Maar ik drink mijn koffie zonder suiker.” “Niet zeuren, opdrinken. Je hangt momenteel tegen een hypo aan. Te weinig bloedsuiker. Hier zitten vier suikerzakjes in. Heb je nodig, anders lig je zo meteen thuis voor pampus.” Ze lachte mat. “Lig ik tóch wel, denk ik…” Ze dronk de warme vloeistof gretig op.

Daarna keek ze mij aan. “Wat ik nog vragen wilde… Bent u écht die beul van een sergeant van meneer van Laar?” Fred grinnikte. “Reken maar. Hij heeft me een keer vierkant de schietbaan afgetrapt. Letterlijk getrapt. Als hij kwaad werd, ging zelfs ik in dekking.” Ik keek haar aan en vroeg bot: “En waarom wil je dat weten?” Ze haalde haar schouders op. “Nieuwsgierigheid, denk ik…” “Als je het wilt lezen: mijn CV ligt ter inzage in de hel. Stookruimte 13. Samenvatting is te vinden op Internet. Je hebt vandaag een kleine indruk gekregen van onze buiten-werkzaamheden. En dan zit je nog niet eens op zee.” “Op zee?” Ze keek paniekerig.

Joline knikte. “Ja. Wat dacht je dan? En daar moet jij ook heen om PR-werk te doen. Op booreilanden en zo. Je denkt toch zeker niet dat je van achter je bureau “communicatie” kan blijven doen hé? Als je hier blijft werken, ga je mee op helikopter-survival training. Een training om te leren wat je moet doen als een helikopter crasht. Onder water. En als je daarvoor ...