Mini - 57 - Sex Verhalen

Mini - 57

... herrie en lol. Op een gegeven moment vloog de inhoud van de papierversnipperaar door de ruimte en tegelijk kwam Angelique binnen. “Hé, daar is een vrouw die versierd wil worden”, riep Henk. “Henry, mooie klus voor jou!” Henry graaide een aantal slierten papier bij elkaar en strooide die met kwistige hand over Angelique heen.” Die probeerde er onderuit te komen, maar dat lukte niet zo goed. Of ze wilde het niet écht.

In ieder geval zei ze: “Je mag me best proberen te versieren Henry, maar dan graag op een andere manier…” Ik wist niet waar Henry opeens de moed vandaan haalde, maar hij zei ad rem: “Oké dan! Morgenavond uit eten?” Angelique werd lichtrood, maar knikte. “Oké! Kom straks, als deze bende is opgeruimd, maar even langs de receptie, want in deze klereherrie kun je geen afspraken maken.” En met stemverheffing: “Kunnen jullie niet gewoon serieuze ingenieurs zijn, in plaats van een stelletje puber-kwajongens? Ik kan mezelf niet eens horen ademhalen, verdorie!”

Ze stond met haar rug naar de deur, en had niet in de gaten dat Theo binnen gekomen was. Die pakte ook twee handen vol papiersnippers van een bureau, trok haar truitje los van haar nek en propte het papier er in. “Nee, dat kunnen ze niet. Ze lijken op hun directie…” Ze draaide zich om en keek in het lachende gezicht van Theo. “Zo. Die had jij nog tegoed van die drie zoenen in de hal, een paar weken geleden, dame. Het staat nu één – één.” Ze bloosde nu écht. “Hééélp! Ik word gek hier!” En ze vluchtte de ...

... groepsruimte uit.

“Dát gaat je geld kosten, Henry!” zei André. “Wát gaat hem geld kosten?” vroeg Theo. “Onze junior heeft net een dinnerdate geregeld met onze knappe receptioniste…” grinnikte Frits. “Mooi!” zei Theo, met een knipoog richting Henry. “Zorg je dat ze maandag weer helemaal klaar is voor het werk, en niet compleet total loss?” “Misschien ben ik maandag wel helemaal total loss, baas…” zei hij gevat. Theo grinnikte. “Veel plezier dan maar! Heren, goed weekend; ik ga naar huis. En jullie ook!” En hij was weg.

“Oké lui, nu even de troep opruimen, want straks moet deze ruimte spic en span zijn.” Tien minuten later was het inderdaad weer netjes en vertrokken de heren. Alleen Henry bleef staan treuzelen. “Hup, makker, ga naar An en maak die afspraak. En nee, ik zal niet aan de deur luisteren.” Ik duwde hem de deur uit richting receptie.

Zelf sloot ik m’n bureau en de groepsruimte af en ging naar het back-office. Joline zat bij Gonnie en haar collega’s; Fred en Marion waren nog nergens te zien. “Die zijn nog boven aan ’t werk…” beantwoordde ze mijn vragende blik. “We wachten nog even op hen.” “Ik ga wel even kijken”, zei ik. Ik pakte de lift en stond even later op het dak. Daar was ik er nog net getuige van dat Fred de laatste spullen bij elkaar zocht. “Kom op stelletje schoorsteenvegers! De receptie wil ook naar huis!”

‘Schoorsteenvegers’ was wel een toepasselijke term: ze zagen er beiden niet uit. Fred z’n kleren waren nog smeriger dan tijdens de lunch en Marion… ...