Mini - 57 - Sex Verhalen

Mini - 57

... maandagmorgen om acht uur ’s morgens in sporttenue vijf kilometer te rennen. Zomer en winter. Geen punt, toch Kees? Of moet ik meedoen? Om de dames te overtuigen, zeg maar?” Joline keek twijfelachtig. “Laten we die hele deal maar vergeten. DT is een net bedrijf, geen sexclub.”

“Hé, da’s nou jammer. Tóch de verkeerde werkgever uitgekozen…” Henry kwam erbij staan. “Goedemorgen allemaal!” “Jij hebt exact de goeie werkgever uitgekozen, meneer Claassen”, zei Angelique, “dan kun je ten minste tussen de middag een stukje lopen. In goed gezelschap, zelfs als ze niet in hotpants lopen.” Ze zei dit zonder te blozen en ook Henry bleef uiterlijk onbewogen. ‘Ze gaan vooruit!’ dacht ik. Even later, na nog een kop koffie getapt te hebben, trok ik Henry mee. “Kom, junior, we moeten productie draaien anders moeten we het complete backoffice ontslaan. En dat willen we niet, toch?” Hij grinnikte. “Nee, dat zou eeuwig zonde zijn…”

We liepen mijn bureau binnen en ik deed de deur dicht. “Goed bezig, makker.” “Ach het scheelt enorm dat Angelique tussen de middag met ons meeloopt. En ik moet af en toe tóch bij haar zijn om zaken op te zoeken… dan raak je vanzelf aan de praat en merk je dat ook zij een gewoon mens is. Nou ja… gewoon…” Ik gaf hem een por. “Vraag haar een keer mee uit. Neem haar mee op een wandeling zonder ons erbij. Doe dingen samen. Lukt het niet, merk je het vanzelf. Je krijgt alleen maar spijt van dingen die je niét hebt gedaan.” Ik deed de deur naar de gang open en ik riep: ...

... “En nou eruit! Je mag dan mijn allerbeste ingenieur zijn, maar ook jij moet aan het werk, anders is het Piratenteam straks waardeloos.” “Zóóó Henry… ‘allerbeste ingenieur’… Dat klinkt goed!” hoorde ik Angelique zeggen. “Ja hé? En hij keek alsof hij het meende…” Ik hoorde hen samen lachen.

Een half uurtje daarna hoorde ik iemand zeggen: “Alsjeblieft!” gevolgd door de woedende stem van Angelique: “Hé, jij!! Hou je rommel bij je! Ben jij gek geworden!” Marion? Ik keek de gang in. Ja dus. Ze viste net met een verontwaardigd gezicht haar jas van de grond. “Ik zie hier ‘receptie’ staan boven jouw bureau. Dat is toch dat volk wat jassen aanneemt en zo?”

Ik stoof de gang in en bulderde: “Heb jij teveel Sissi-films gekeken? En denk jij nu dat je Romy Schneider bent? Ik zal je dan nú uit de droom helpen: je bent niks anders dan een verdomd arrogant stuk vreten, wat nog helemaal niéts voor dit bedrijf gepresteert heeft. Angelique is jouw COLLEGA, besef dat goed! En zo ga je haar behandelen, anders krijg je een hele moeilijke, maar uiterst korte tijd bij DT! Ben je helemaal van de pot gerukt! Wij zijn hier niet gediend van lui die trappen naar onder en likken naar boven. En nu: in de looppas melden bij meneer van Laar, want je bent te laat! En dat gaat hij niet fijn vinden!” Tijdens mijn toespraak waren er wat deuren opengegaan: diverse collega’s keken naar ons. Het interesseerde me geen bal.

Ze keek me met flikkerende ogen aan. “En wie ben jij dan wel?”

Ik kon het niet laten ...