Mijn Aartsrivaal - 1 - Sex Verhalen

Mijn Aartsrivaal - 1

... tintelingen door mijn hele lijf. Hij sleurt me mee naar de oever van een meer. Joey doet zijn vinger voor zijn lippen om mij te laten weten dat we stil moeten zijn. Eenmaal dichterbij de oever van het meer zien we 2 prachtige zwanen met jongen langs zwemmen. Het is prachtig. In de verte zie je allerlei vogels over het meer vliegen en allerlei vissen zie je door het heldere water. Wat een prachtige, rustige plek hier. Ik lach en fluister heel zachtjes: ‘Wat is het hier prachtig!’

We gaan samen langs de waterkant zitten, genietend van de stilte, de ondergaande zon en het uitzicht. Het is wat frisjes nu het donker begint te worden waardoor ik de kraag van mijn jasje wat omhoog doe. Joey ziet dit waardoor hij zijn arm om me heen slaat en me dichter naar hem toe schuift. Ik krijg het overal warm en vlinders fladderen in mijn buik. Dominique, doe toch normaal! Je aartsvijand van vroeger zit naast je, hij is veranderd in een knappe kerel en je krijgt vlinders in je buik. Ik snap mezelf niet. Ik krijg zowel kriebels van Joey als vlinders. Hij laat vuur in mij aanwakkeren wat ik nooit eerder heb gevoeld. Niemand heeft me ooit zo op scherp gekregen zoals hij en om eerlijk te zijn weet ik niet of ik het leuk vind of niet. Ik voel me levendig wanneer hij dit doet, zo vrij als een vogel. Maar ik verlies mezelf ook, de control freak, miss netjes Dominique verdwijnt en dat vind ik eng.

Joey onderbreekt mijn gedachten en fluistert in mijn oor: ‘Je bent een stuk leuker geworden ...

... sinds ik je voor het laatst gezien heb. Een echte vrouw in plaats van een meisje.’ Bij die opmerking voel ik mijn haren weer overeind staan. Ik haal zijn arm van mijn schouder, kijk hem boos aan en zeg: ‘Een échte vrouw? Wat bedoel je daar nou mee?’ Aan zijn lachje begrijp ik dat hij me expres provoceert. Dit maakt me nog bozer daarom sta ik op en zeg ik tegen hem zonder rekening te houden met de vogels voor ons: ‘Deze “échte vrouw” vind je nog steeds een eikel en loopt alleen terug naar het huisje.’ De vogels horen mijn uitbarsting en vliegen spontaan allemaal weg. De zwanen zwemmen snel de andere kant op met hun jongen. Ik stampvoet weg van de plaats waar we zaten en loop in de richting waaruit we kwamen. Het is inmiddels best donker en ik kan lastig zien waar we precies vandaan kwamen. Shit! Het is bijna donker en ik weet de weg naar het huisje niet. Ik struikel bijna over een boomstronk waardoor ik zachtjes vloek. Ik sta even stil en kijk rond. Niets dan struiken en bomen. Ik hoor in de buurt wat takken kraken waardoor ik me opeens heel alleen en bang voel. Ik fluister: ‘Joey, ben jij dat?’ Geen gehoor… ik loop nog wat verder en paniek slaat toe.

Ik begin te hijgen, luister of ik stemmen hoor.. niets.

Nogmaals fluister ik: ‘Joey, waar ben je?’ Al snel gaat het fluisteren over in gillen: ‘Joey!! Waar ben je?’ Opeens hoor ik gekraak in de buurt en ik hou snel stil. Ik luister waar het vandaag komt en ik gil weer: ‘Joey!!’ Opeens hoor ik een bekende stem: ‘De weg kwijt, ...