Mini - 96 - Sex Verhalen

Mini - 96

... de ogen van Rob. Ook die had rode ogen. “Kees, als jullie gaan trouwen raken wij geen dochter kwijt, maar krijgen we er een zoon bij.” “En zo is het!” zei Tony.

Even stonden we zo, toen lieten we elkaar zwijgend los. Joline en Tony waren in de weer met zakdoeken; Rob haalde wat keukenpapier op om zijn ogen af te vegen en gaf mij ook een vel. “Poehee… Dat was even heftig, mensen.” Tony keek ons aan. “Maar héél kostbaar, Ma”, zei Joline. Ik knikte. “Mee eens, schoonheid.” “En laat me nu die ketting eens zien, dochtertje van me…” Joline ging naast Tony zitten en deed het collier voorzichtig af. “Wat mooi… En heb jij die zonder Joline uitgezocht, Kees?” Ik grinnikte. “Niet verkeerd hé, voor een simpele techneut… Maar eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik hulp had.”

Ik vertelde het verhaal van de oplettende juwelier en hoe hij mij daarna, tijdens het bezoek met Joline, in de mangel had genomen. “Ik zweette peentjes, bang als ik was dat hij z’n mond voorbij zou praten of dat Joline iets zou merken! Ik kon de vent wel wurgen! In een kwartier tijd ben ik vijf kilo kwijtgeraakt. Pas toen ik de winkel uitliep gaf hij me een vette knipoog. Rare jongens, die Fransen…”

Tony en Rob lagen in een deuk van het lachen. “Prachtig! Zoiets verzin je niet…” Al kletsend vloog de tijd voorbij. “Blijven jullie eten Joline, of…” Ze schudde haar hoofd. “We willen ook nog even langs Amersfoort. Daar kunnen we na vieren terecht, dus als jullie het niet erg vinden laten we de camper hier en ...

... ruilen ‘m om voor een blauwe Volvo. Helaas geen comfortabel bed achterin…” Tony kneep haar ogen samen. “Zijn de steuntjes nog heel?” Ik legde mijn arm om haar heen. “Lieve Ma: ze hebben het behoorlijk zwaar gehad, deze dagen. Maar ze werkten perfect. Zelfs toen Jo, Mel, Rob en ik synchroon lagen te wippen. Overigens niet in die volgorde.”

Tony keek me aan. “Hebben jullie…?” Joline knikte. “Wij hebben naast elkaar de liefde gevierd. Mel en Rob in hun aan elkaar geritste slaapzakken, wij onder onze dekbedjes. En nee, we hebben dat niet stiekem gedaan. We hadden onze handen vol aan elkaar.” Ze giebelde. “En we hebben daarna vreselijk gelachen…” Tony en Rob keken elkaar aan en schudden het hoofd. “Oké, schat, geef het maar toe: we worden oud.” Ze lachten.

Even later, na een hartelijk afscheid reden we weg. Het was weer even wennen om in de Volvo te rijden: geen automaat en een stuk lager op de weg. Maar: rond half vijf reden we Amersfoort binnen. Met een ondeugende blik trok Joline de kraag van haar coltrui weer omhoog. Op de oprit stond ook de Golf van Rob. Toen ik de auto daar achter parkeerde ging de voordeur open en was Ma zichtbaar met achter haar Pa. Na een hartelijke begroeting liepen we naar binnen. In de hal hoorde ik een bekende roffel op de trap: Melissa kwam naar beneden. “Zó zit je in Frankrijk, en het volgend moment zie je elkaar in Amersfoort”, lachte ze. “Clara zit een paar dagen bij Ton, en ik had geen zin om in m’n uppie in Wageningen te zitten kniezen. Dus ...