De Gezusters Santegoed - 20 - Sex Verhalen

De Gezusters Santegoed - 20

... een paar ideeën daarover, maar dat komt later wel. Mijn steun heb je, en ik zal je daarvoor nooit, maar dan ook nooit verlaten. Geen haar op mijn lichaam, die daar aan denkt!’

Daan kan het zelf niet droog houden, en pinkt een traan weg. Hij slikt een keer en zegt dan: ‘Wacht, ik moet even iets zoeken, Melissa. Blijf hier zo staan! Niet weggaan, niet bewegen!’

Melissa kijkt verbaasd. Zo heeft ze Daan nog nooit eerder gezien. Hij rent naar de kast in de kamer, en trekt er een lade uit. Die schudt hij leeg over de tafel en begint in de rotzooi op tafel naar iets te zoeken. Melissa kijkt verbaasd en vraagt zich af, wat hij daar nu aan het zoeken is. Maar veel kans krijgt ze daar niet voor. Daan heeft al snel gevonden, wat hij zoekt en komt terug naar Melissa.

Melissa kijkt hem vragend aan. ‘Wat was je aan het zoeken, Daan? Toch geen ring, hoop ik?’

Daan doet alsof hij schrikt. ‘Oei, geen ring? Dan moet ik even wat anders gaan zoeken!’

Melissa hapt een keer naar lucht, ze had het gezegd als een grapje.

‘Dat meen je toch niet echt, Daan, of wel?’

Daan glimlacht. ‘Nee, het is geen ring, maar wel iets persoonlijks. Iets, wat ik nooit aan iemand anders zou kunnen geven. Het betekent erg veel voor me, maar ik zou het erg fijn vinden, als je het voor me zou dragen.’

Melissa kijkt Daan nieuwsgierig aan. Hij haalt een ketting tevoorschijn, waar nogal groezelig zwart hangertje aan zit. Verontschuldigend zegt Daan: ‘Je zal het nog wel even moeten poetsen, het is van ...

... zilver, maar het is wel al erg oud. Ik heb het van mijn oma gekregen. En die heeft het van haar moeder gekregen, toen die op bedevaart is geweest in Lourdes.

Je moet weten, dat haar moeder eigenlijk geen kinderen kon krijgen, maar na die bedevaart is ze toch zwanger geworden. En daarom heeft mijn grootmoeder dit kettinkje gekregen van haar moeder. En ik kreeg het op mijn beurt van haar, omdat we samen een heel goede band met elkaar hadden.

Anderen zouden het graag gekregen hebben, maar ik was degene, aan wie ze het gaf. En op haar sterfbed heeft ze me gevraagd of ik het aan de vrouw wilde geven, met wie ik mijn leven wilde doorbrengen. En precies dat ga ik nu doen, Melissa.’

Melissa krijgt er tranen van in haar ogen. Ook al is het kettinkje en de hanger helemaal vies en zwart van oxidatie, ze laat het met plezier om haar hals hangen. Ze slikt een keer, als ze het metaal om haar nek voelt.

Ze bekijkt het medaillon en ziet er de beeltenis van Maria in staan. Het is op zich een prachtig sieraad, maar het is al jaren niet meer gepoetst. Ze kan nog onmogelijk haar tranen bedwingen, en huilt van geluk. Tussen haar snikken door kan ze nog net hees uitbrengen: ‘Ik hou van je, Daan! En ik zal deze ketting met trots dragen! Mijn hele leven lang!’

Daan sluit haar in zijn armen. In zijn armen komen de emoties van Melissa pas echt los. En voor het eerst voelt ze zich nu vrij, maar ook veilig in zijn armen. Vrij in de zin, dat haar een last van haar schouders is gevallen, en ...