Indumentis Intolerantia - Sex Verhalen

Indumentis Intolerantia

... hield wijselijk mijn mond dicht. Nadat Pap er wat van gezegd had staarde hij niet meer zo openlijk, maar af en toe zag ik hem er toch even naar spieken. Trouwens, Pap deed precies het zelfde. Ik liet het maar zo, waarom zou ik er een probleem van maken?

Na het ontbijt vroeg Jan of het goed was dat hij wat vrienden uitnodigde vandaag, maar daar hadden mijn ouders bezwaar tegen. “Jan, dat kan niet. Vera is naakt en nog niet gewend zich te vertonen. Het is allemaal nog nieuw voor haar, het zal beschamend voor haar zijn. Je kan naar je vrienden toe gaan maar laat ik niet merken dat ze hierheen komen.” Jan keek een beetje beteuterd maar hij snapte het wel, blijkbaar had hij me graag aan zijn vrienden geshowd. Ik was blij dat mijn ouders daar voor nu een stokje voor gestoken hadden, maar het zou niet voor altijd zijn. Ooit zou ik me naakt voor hen moeten vertonen. De gedachte was aan de ene kant beangstigend, aan de andere kant ook opwindend. Als de tijd rijp is, besloot ik.

Nadat Jan verdwenen was vroeg ik me af wat ik zou gaan doen. Normaal gesproken zou ik nu ook naar mijn vriendinnen gaan, maar dat ging nu niet. Bovendien wisten ze nog helemaal niet van mijn kledingallergie, ik had er nog tegen niemand wat van gezegd. Dat zou ik wel moeten doen besefte ik me, maar het kon wachten. Voor nu besloot ik gewoon lekker relaxt thuis te blijven. Ik ging naar mijn kamer en trok een boek uit de kast. Normaal gesproken las ik zelden, maar nu had ik toch niks beters te ...

... doen.

“Vera, wij gaan even winkelen in de stad. Vind je het erg om alleen thuis te blijven?”, klonk de stem van mijn moeder op de gang. “Geen probleem mam, veel plezier”, wenste ik ze. Een paar minuten later hoorde ik beneden de voordeur dicht slaan en was ik alleen thuis. Nou ja, ik kon niet zeggen dat ik het erg vond. Het boek was spannend en ik vermaakte me wel. Ik had net een paar hoofdstukken gelezen toen ik beneden de bel hoorde. Ik realiseerde me dat ik alleen thuis was en dus open zou moeten doen, maar ik had geen idee wie er aan de deur stond. Toch spoedde ik me maar naar beneden, het zou immers onbeleefd zijn om niet open te doen. Ik realiseerde me dat ik naakt was, maar daar was nou eenmaal niks aan te doen. Ik deed de deur open en zag een jongeman staan, ik schatte hem een jaar of 19. Op zijn shirt stond het logo van PostNL. “Een aangetekende brief en een pakket”, begon hij. Toen pas keek hij me aan en zag dat ik naakt was. Zijn ogen sprongen zowat uit hun kassen, dit maakte hij vast niet iedere dag mee. Ik moest er wel om lachen, het kwam niet bij me op om me te schamen en liet hem even goed kijken. Hij wist geen woord uit te brengen maar genoot duidelijk van het uitzicht. “Moet ik nog ergens tekenen?” vroeg ik dan maar. Dat leek hem uit zijn trance te halen. “Uh, ja, hier”, stamelde hij en hield me zijn scanner voor. Ik zette een handtekening op het schermpje en wenste hem nog een fijne dag terwijl ik de deur weer dicht deed.

De aangetekende brief was van een of andere ...