Indumentis Intolerantia - Sex Verhalen

Indumentis Intolerantia

Laat ik beginnen met mezelf voorstellen. Mijn naam is Vera, 16 jaar. Ik ben 1.70 meter lang, heb een mooi slank lichaam, halflang blond haar en een mooie B-cup. Over mijn lichaam heb ik niks te klagen, ik zie er goed uit al zeg ik het zelf.

Op een dag kreeg ik vanuit het niets zomaar ineens jeuk overal over mijn lichaam. Ook begonnen er overal op mijn huid rode plekken te ontstaan. Dat is niet goed, dacht ik bij mezelf. De volgende ochtend kon ik terecht bij de huisarts. Die nacht sliep ik slecht, de jeuk was niet om uit te houden. Wat dit zo ineens veroorzaakt had mocht Joost weten, maar ik werd er echt gek van. Ik had het gevoel dat ik nog maar nauwelijks geslapen had toen de wekker ging. Gelukkig was ik ’s morgens als eerste aan de beurt.

“Ik ben bang dat het een soort allergie is, maar om het zeker te weten zal ik wat bloed moeten prikken”, zei de dokter toen hij me onderzocht had. De dokter nam een spuitje en prikte bloed. Normaal gesproken zou ik daar helemaal lijp van worden, ik ben als de dood voor naalden, maar nu voelde ik er door de jeuk nauwelijks wat van. “Ik zal dit met spoed naar het laboratorium sturen. Met een beetje geluk hebben we vanmiddag de uitslag.” De rest van de dag was niet om uit te houden, ik werd echt gek. De jeuk leek alleen maar erger te worden en de rode plekken op mijn huid werden er ook niet minder op.

“Vera, telefoon voor je. De huisarts”, riep mijn moeder ten slotte. “Of je langs wil komen voor de uitslag.” Ik haastte mezelf naar ...

... beneden. “Ik zal wel met je meegaan”, bood mijn moeder aan. Vanmorgen was ik alleen geweest, maar als ze nu mee wilde dan deed ze maar. Mijn enige gedachte was dat ik gek werd van de jeuk en dat ik er zo snel mogelijk van af wilde. Dus stapte ik bij mam in de auto en samen reden we naar de huisartsenpraktijk.

“Ik ben bang dat ik slecht nieuws voor je heb”, begon de dokter toen we waren gaan zitten. “Het is een agressieve vorm van indumentis intolerantia oftewel kledingallergie. Helaas bestaat er op dit moment nog geen medicijn tegen.” “Maar is er dan niks wat ik kan doen?” onderbrak ik hem. Geen medicijn, dat bestond toch niet? Er moest toch iets zijn wat ik kon doen om er van af te komen. “Laat me uitpraten”, zei de dokter. “Het wordt veroorzaakt door je kleding, of beter gezegd door alles wat de huid bedekt. De allergie zorgt er voor dat het lichaam die bedekking als een bedreiging ziet en zet de aanval in. Dat zorgt voor jeuk en rode plekken. Het materiaal waarvan de kleding gemaakt is maakt geen verschil, het heeft effect op alle mogelijke bedekkingen.”

“Ja, en wat moet ik nou doen?” Het drong nog maar half tot me door wat de dokter net gezegd had, alleen dat het iets met kleding te maken had maar verder waren mijn hersenen nog niet. “Het enige wat je kan doen in een dergelijke situatie is de oorzaak van de allergie wegnemen, dus je kleren. Ik begrijp dat dit beschamend is, maar vanaf nu zal je het zonder moeten stellen.” “Maar ze kan toch niet naakt over straat?” ...